www.cegielnia.fora.pl

Aśka

Dziś w Białymstoku, moim mieście, niecodzienne wydarzenie. W ramach 24 Dni Sztuki Współczesnej, przy placu Teatru Węgierki (w centrum) odbędzie się parada-spektal "Trzy okresy z życia kobiety i śmierć".

Więcej o samym festiwalu, który trwa od końca maja, znajdziecie na stronce internetowej:

[link widoczny dla zalogowanych]

"Dzisiejsza parada teatralna to widowisko barwnych postaci, korowód przemieszczający się ulicami miasta. Będą tancerze, kuglarze, aktorzy wolontariusze, tańczący do żywej muzyki granej przez perkusistów na 200 litrowych, metalowych bekach. Całość owiana będzie dymami, flarami."

[link widoczny dla zalogowanych]

Partie solowe śpiewa Piotr "Kuba" Kubowicz - "charyzmatyczny śpiewak i kompozytor [...] z wykształcenia śpiewak operowy, z wyboru krakowianin i wiedeńczyk [...] Od 1996 r. artysta Piwnicy Pod Baranami." Artysta śpiewa niemalże wszystko: od chorału gregoriańskiego przez operę, operetkę, musical, rock, jazz eksperymentalny po muzykę współczesną. Wydał solową płytę "Wyciszeni" z wykorzystaniem utworów wybornych poetów.

Na koncercie artyście będzie towarzyszyć zespół muzyczny i Chór Politechniki, w którym śpiewam (śpiewam w nim hobbystycznie, bo nie jestem z tą uczelnią w żaden sposób związana).

Na koniec chcę wam pokazać kilka tekstów, które śpiewamy. To polskie tłumaczenie z języka niemieckiego do oryginalnych tekstów Rainer Maria Rilke z jego osobistego brewiarza napisanego pod wpływem podróży po Rosji.

***

Znów mija godzina. Dotyk jej znam
i jasny, metaliczny ton.
Aż drżą moje zmysły: przeczuwam już stan,
gdy pochwycę dzień bezkształtny
w dłoń.

Nic jeszcze nie zaszło. Gdym spostrzegł ten fakt,
wstrzymał się wszelki ruch ciał.
Dojrzał wreszcie mój wzrok, że gdy czegoś brak,
Jak bogdankę będę to miał.

Wszystkiego mam dość, a kocham pomimo.
Na złotym maluję wciąż tle.
I unoszę, lecz nie wiem komu kto
duszę uwolnić chcę...

***

Żyję jak wiek, który zapada w toń.
Już zwiewa wiatr zamkniętą kartę dni.
Spisał ją Bóg - pisałem ja i ty.
Teraz ją obca w górze zwija dłoń.

Rozsiewa blask stronica całkiem świeża -
na niej się zdarzy Bóg wie co.
Tajemne siły skończoność jej mierzą,
krzyżyjąc wzrok przez ciemne szkło.

***

Tu niczym są. Są bogactw zaprzeczeniem,
bez własnej woli i bez ojczyzn swych.
Ostatnich tęsknot piętnem naznaczeni,
szpetni, półnadzy - wszędzie spotkasz ich.

Ku nim się tłoczą wszystkie miast kurzawy
i wsze plugastwa z nimi trzymać chcą.
Jak zadżumieni żyją i nieprawi,
jak wyrzucone precz skorupy, niczym zjawy
lub kalendarze, co spłynęły krą.
Lecz kiedy uścisk ziemię Twą zniesławił, Nędzarzy tych świat w rzędy róż postawił
i unisół jak amulet, z wielką czcią.

Bo są tak czyści, jak z twych rzeźb kamienie,
jak ślepych kociąt miot, gdy w ciszy schną.
Pełni prostoty, Twoi nieskończenie,
bez żadnych pragnień, z jednym wszak marzeniem:
w wiecznej żyć biedzie, której dziećmi są.

HYMN

Uczyń mnie stróżem swoich włości
nasłuchiwaczem pośród skał,
daj wzrok, co morza samotności
Twojej by objąć w pełni chciał.
Każ mi o bieg Twych rzek się troszczyć,
by z obu brzegów głos Wieczności
nie brzmiał jak nocny krzyk, jak szał.

Poślij mnie w swoje kraje płonne,
przez które wiatry z-dalne mkną,
a wielkie cerkwie jak osłony
wokół martwego czasu tkwią.
Tam chcę pątnicze przyjąć ciało,
by już się z głosem nie rozstało
przez żadne fałsz lub trick
i pójść za Starcem ociemniałym
drogą, do której nie poznał dotąd nikt.

Aśka

Właśnie wróciłam z koncertu i mogę wam go opisać jak to dokładnie wyglądało (sama do ostatniej chwili nie wiedziałam, nawet na próbie generalnej nie miałam wglądu na całość).

Zacznę od tego, że przedstawienie związane i zainspirowane jest z obrazem Hansa Baldunga "Trzy okresy z życia kobiety i Śmierć" (na plakacie w górze FRAGMENT obrazu).
Dlatego na samym początku - zaraz po paradzie ze szczudłami, kuglarzami, "dziką muzyką" symbolizującą życie, witalność, itd. - dlatego na samym początku na placu, wśród ułożonych w śliczny wzorek jabłek, pojawiła się mała dziewczynka. Z czasem, pojawiała się starsza kobieta i jeszcze starsza, a na samym końcu kobieta-śmierć z kosą i klepsydrą - upływającym czasem. Postacacie zmieniały się płynnie, w czasie wywołanego dymu. Na każdy nowey etap w życiu zapalane były pochodnie / sztuczne ognie. Pod koniec do śpiewanych słów: "I zanim zmarł, bez bólu, bez imienia, własnym nasieniem natchnął każdy byt; śpiew jego niosły drzewa i strumienie, a on spoglądał z niebytów i kwitł" zaczęła lać się woda z fontann i spływała na ułożone jabłka. Kobiety wzięły sie za ręce i zakończyły spektakl krótkim przemarszem.

Jestem pod wielki wrażeniem pomysłowości, scenografii, muzyki, którą skomponował śpiewak - solista. Brawa dla organizatorów!

Nie miałam jak zrobić zdjęć, bo śpiewałam, ale może ktoś ze znajomych robił i je zdobędę. Wtedy na pewno pokażę wam wszystkie opisane przeze mnie atrakcje : )

zjawa

ASKA ..... dzięki za kolejną ciekawą lekturę.

" border="0" />