www.cegielnia.fora.pl

Majka

Na końcu każdej naszej drogi rośnie drzewo a na nim zamiast liści, obawy i lęki wszelakie jakie człowiek uzbiera na ścieżce życia .
Na dolnych gałęziach wiszą maleńkie dziecięce obawy przed ciemnością i psem z sąsiedztwa i te o potworach z szafy mają swoje poczesne miejsce na owym drzewie.
Wyżej odrobinę powiewają szkolne przed klasówką i pobrzmiewają rechotem rówieśników.
Każdy lęk ma własny kolor im ciemniejszą czerwienią wybarwiają się liście tego drzewa tym mocniej kogoś dławi strach. Dorosłe lęki są purpurową poświatą widoczne z dala, lśnią
i mienią się okrutnym pięknem.
Na szczycie prawie wiszą krwiste strachy o dzień jutrzejszy o przyszłość swoją i ludzi którzy są dla nas ważni. Liście te nigdy nie spadają ani nie usychają jak te pierwsze dziecięce, wraz z psem którego warczenie staje się elementem krajobrazu zza płotu. Mijanie dni i kroków nieskończoność sprawia, że więcej liści przybywa na drzewie owym a jesień nie przynosi opadania lęku.
Kiedy strach urośnie zbyt wielki by jedno małe istnienie unieść go mogło, człowiek wychodzi z za zakrętu i na wprost drzewa lęków swoich staje. Bezmiar stworzonych myślą własną obaw przeraża ogromem, ale zarazem każdy liść istnieje namacalnie na tyle by moc dotknąć jego purpury. W porywie emocji obrywać zaczyna kolejne wytwory swojej wyobraźni by po chwili patrzeć jak reszta sama opada nie podtrzymywana myślą swego twórcy.
Lęk każdy istnieje bowiem dopóki nie usiłujemy go dotknąć.

figlarkaa

„Odważnym człowiekiem jest nie ten, kto się niczego nie lęka,
lecz ten, którego szlachetna dusza swój lęk przezwycięża.”
/William Shakespeare/

Ach, Majeczko, kolejny mądry tekst, a jak podany... RARYTAS!