www.cegielnia.fora.pl

Oxana

Toast na Nowy Rok

Za progiem czeka następny rok
nowy, ale niestety o rok starszy.
Odliczamy go od początku,
lecz on przecież nam dodany.
Nadzieje znów na lepsze rodzi
niewiadomą barwą wabi,
a my naiwnie przyrzekamy,
będziemy lepsi chociaż starsi.
I wszystko co się nie udało
na pewno spełni się w Nowym Roku,
sprężymy się, zaległe wykonamy
i perspektywy nowe są na oku.
Odnowa wiary w możliwości
towarzyszy stale od wielu lat
dziś tegoroczny świat żegnając
wypijmy toast tylko za nas.
Za los, co daje nam się bawić
dodawanymi wciąż latami
za zdrowie więc, za szczęścia blask,
by za rok ponownie marzyć z Wami.

figlarkaa

"/.../ Co nam ten rok zabierze
a co daruje nam?

Za nasze polskie życie,
za takie, jakie jest,
wypijmy wódki łyczek
z domieszką cichych łez... "

/tekst: Agnieszka Osiecka/

Oxana

Na całych połaciach zima

Chwilo trwaj, chwilo jesteś tak piękna./Goethe/

Uważaj, nie zadepcz szaty
co legła na polach, w lesie
brylanty można uszkodzić
w zimowej biżuterii.

Po horyzonty spokój
zwykłe życie zasnęło
błyski tęczowe gdzieniegdzie
w atłasie śnieżnej bieli.

Bogactwo duchowych przeżyć,
polaryzacja w słonecznych szkłach,
od piękna ślepną oczy,
oddech zimę ogrzewa.

W surrealnej wizji
stresy parują szybko,
w najlepszej obsadzie
biały spektakl dla wszystkich.

Oxana

Otwórz mnie

wyszepcz imię moje
po wielokroć
aż wchłonę muszlami śpiew
co burzy tamy oszalałych tętnic

naucz umierać
gdy błądzisz liniami
napiętymi życiem
giętką łodygą ciała
mówię do ciebie
pożądaniem jak łuk triumfalny

otwórz mnie zaklęciem

stąd droga
przez obiecane raje
przestrzenią wymoszczoną skórą
w czarnych źrenicach
czułość jak kwazary
w jeden ogień w jedną światłość
stopi skarb
co ponad skarbami

wyszepcz imię moje

Oxana

A może do jutra?

Czym jest poezja?
Dla mnie "czymś więcej".

Kiedy bezsennością
dotrzesz do jutrzenki
nie uśnij a lepiej
poznaj wnętrze wierszy.

Wędrując myślami
po gościnnym domu
ścieżką sercu bliską
trafisz prosto do nich.

Tam sól życia mego
i przydrożny kamień
piołunowe ziele
z kwiatowym nektarem.

Czerwonym paznokciem
miłość jest spisana
jak święta recepta
na ludzkie przetrwanie.

Kalendarz uśmiechów
w truchle starych zdarzeń
parasol nadziei
kalejdoskop marzeń.

Wejdź ze mną na palcach
w tunel wyobraźni
słyszysz szelest sukni
szepty przelot światła?

Gdzie fantazji dotyk
tam muzyki granie
los mój śpiewem liter
wciąż wtóruje dla niej.

Zagaś teraz lampkę
idziesz w śnieżne mrozy
świt wyświetla życie
pora czapkę włożyć.

Oxana

Połóż serce na śnieg serce

Zima dzierży berło
skończyć się nie może
ostro trwa, trzyma
nie śpieszno jej za morze.
Ręce kładzie na drogach
jak szlabany białe
żebyś nie dojechał,
i nie dotarł wcale.
Wicher oddech dławi
szron na rzęsach siada,
zamiast łez igiełki
kłują tęsknym lodem.
Myśl białym tumanem,
wirem w ogonie zawiei,
kurhany zasypały
serdeczny szlak do ciebie.
Zimo, zakończ sztuczki
na nic się nie zdają,
miłość jest gotowa
po lodzie
bosymi stopami.

Oxana

W pogoni

Szybciej, dalej, więcej, więcej...

I dokąd tak pędzisz
szczurzy ogon trzymając,
bo inni w zaprzęgu
i nie chcesz odstawać?

Czy życie nie kusi
najprzedniejszym smakiem?
Przystopuj, zwolnij
człowieku – wariacie.

W wiecznej gonitwie
po szczeblach kariery
ktoś się już potknął
możesz być następny.

Cóż, że zziajany
dobijesz do mety,
i nagle zapytasz
gdzie życie? Niestety...

zostało gdzieś w tyle
drugiego nikt nie da.
Czy warta świeczki
chciwa pogoń "za chlebem"?

Zdobywasz pieniądze,
nie odkupisz za nie
zdrowia, najbliższych
lecz cmentarny kamień.

Pobrataj się z ciszą,
trutkę kup na "szczury"
domem twoim wolność
w symbiozie z naturą.

zdzisław

Do wiersza "Połóż serce na śnieg"
"miłość jest gotowa
po lodzie
bosymi stopami." - w to wierzę.

Oxana

Karma

"Moja miłość równie jest głęboka jak morze,
równie jak ono bez końca.
Im więcej Ci jej udzielam,
tym więcej czuję jej w sercu".
— William Shakespeare

Miłość świętem bezustannym
doświadczając jej głębi
marzenia opuszczają sny
coraz bardziej swobodne
dziko szczęśliwe odważne.

Ciesz się szałem rozcałowania
co przeradza się w opętanie
budzące z beznadziei świat
jak szczęśliwy ślepiec na kolanach
podziękujesz za nie.

Kiedy dwoje cudem dobranych
kosmicznym są dopełnieniem
to nawet po wiekach
i w każdym wcieleniu
będąc karmą
upomną się o siebie.

Oxana

(Nie)zakazane owoce

Noc karmi ustami
grając w dwa magiczne słowa
On i Ona w wyciszonym czasie
nie mogą czekać, są gotowi.
Tylko nocne ptaki widzą w ciemnościach
jak w dwojgu płonie radość,
płochliwa miłość za wachlarzem
skrywa pożądliwe rumieńce.
Gniazdo mości na piersiach
dwakroć znaczonych ustami wiosny,
dokłada listek zielony, piórka
niewoląc głaszcze, rodząc zabija
toczą się pod stopy
błądzące pocałunki.
I śpieszy z dzbanem rozkoszy
gubiąc najczerwieńsze owoce
tam, gdzie ożywcze soki
w skradzionym z Edenu drzewie.