www.cegielnia.fora.pl

Oxana

sierpniowo

choć późny sierpień
wciąż pachnie latem
już zboża zżęte
niespokojne ptaki

zieleń ciemniejsza
od chłodu nocnego
świt w mgielnym tiulu
nad rzeki brzegiem

wnet lato odejdzie
znaną mu drogą
pojawią się myśli
o wrzosie wrześniowym

w pogoni za ciepłem
słoneczną wystawą
cieszmy się latem
nim nas zostawi

i nie rozmyślaj
że znów coś przemija
bo nadal magiczne
sierpniowe chwile

Oxana

Najwierniejszy

Rozmowy ze sobą
to wracająca fala,
natłok dziwnych pytań,
odpowiedź niestała.

Kobiecy dialog
co we wnętrzu gra,
jest często burzliwy,
mediatorem ja.

Zdarza się i taki,
który koi duszę,
rozgrzeszam się wtedy,
do pokuty nie zmuszam.

Bywa potępienie
za spełnione czyny,
łagodzone później,
(bo czyż moja wina?)

To ganię, to chwalę,
zawsze chroniąc siebie,
bo któż inny będzie
wierniejszym przyjacielem.

A potem gotowa
na rozmowy z piórem,
które niestrudzenie
pisze moje bzdury.

Tam można znaleźć
tę dawną dziewczynę,
naiwnie wierzącą,
że słowa są przy niej.

Oxana

Wczesnojesiennie

Niepostrzeżenie
przyszła jesienność,
cieplejsza kurtka
i sweter z wełny.
Włosy rozwiewa
wicher swawolny,
już nie zefirek,
lecz hultaj polny.

I niby to znamy,
i nie jest nowe,
takich jesieni
za nami mrowie.
A jednak żal nam
urody lata,
słońca, wojaży
na krańce świata.

Jakiś niepokój
pęta się w duszy,
może by jeszcze
w drogę wyruszyć,
lecz inna myśl
już puka do głowy,
lepiej pozostać
w zaciszu domowym.

zjawa

Oxana

Noc z księżycem

Blady księżyc,
koloru kwiatu lipowego
przeniknął przez szparę w zasłonie,
na podłodze
srebrna ścieżka.

Ach, gdybym mogła przejść nią
w tamto lato!

Pamiętam noc,
kiedy gwiazdy zwisały
w olbrzymich gronach,
sypiąc w trawę
chłodnymi,
szklanymi paciorkami.

Nie czuliśmy
ukłuć kosmicznych odłamków
mocno wtuleni w siebie
jak dwa płatki
czterolistnej koniczyny.

Oxana

Grudzień

Dziwny to miesiąc,
bo najciemniejszy,
a w ludzkich sercach
jakieś światełko.

Zimno, lecz myślisz
ciepło o bliskich,
co w święta się zejdą
wokół choinki.

Spotkanie takie łączy
i cieszy
nadzieje daje,
ducha pokrzepi.

Starsi i dzieci
przy wspólnym stole
złączeni magią
kilku pokoleń.

Oxana · Wysłany: Nie 14:26, 16 Mar 2014 Temat postu:

Może jeszcze

Tutaj powraca moja dusza
do słów zrodzonych przez innych ludzi,
lecz do pisania się nie zmuszam,
drzemiącej weny nie chcę budzić.

Tu cisza - chociaż wokół krążą
cudze emocje, echa pieśni
czasem ich śladem leniwie zdążam
w ten świat urojeń, który się śni.

Wciaż nowe wizje roją się w głowie,
płyną falami, lśnią złotym deszczem.
Może je jeszcze kiedyś opowiem,
przelany kielich spełnię jeszcze

Aśka · Wysłany: Nie 16:54, 16 Mar 2014 Temat postu:

Oooo, jakie zaskoczenie i jak miło, że chociaż na chwilę wróciłaś do nas Oxana! Smile

Czekamy!

pol · Wysłany: Czw 0:31, 27 Mar 2014 Temat postu:

Oxano
Drzemiącej weny nie chcesz budzić?
obudź koniecznie by wzbudzić moją
wszak Twoje wiersze takie ciepłe
koją mą duszę i zawsze były mi ostoją
Spełnij więc poetycki toast
i wysącz kielich swojej pieśni
ześlij deszcz złoty Twoich wierszy
i świat urojeń swoich wyśnij
Rozpal emocje, wzbudź nadzieje
niech płonie ogień Twoich słów
przy tym ognisku, mam nadzieję
wena powróci do mnie znów