www.cegielnia.fora.pl

zdzisław

Ten wiersz jest szczęściem
więc nic nie dopowiem więcej.

Oxana

gdy tęsknię

nim do mnie dotrzesz
zieleń świat ozdobi
obiecuję powietrze
i wodę kryształową

będziesz ją pił
z zagłębienia dłoni
a szary skowronek
niebiosa rozdzwoni

nim do mnie dotrzesz
napotkasz tęsknotę
zawieszaną na liściach
co dnia przez moje oczy

Oxana

Czas słowików

Niepotrzebne cud wycieczki,
modny kurort, obce kraje,
wolę cichy swój zakątek,
a szczególnie teraz majem.

Świeża zieleń zdobi liście,
modrzew tonie w seledynie,
wieszam sobie w cieniu hamak,
pieśń słowika słodko płynie.

Gniazdko wije w żywopłocie,
chcąc samiczkę zwabić śpiewem,
kląska dla niej hymn miłości,
koloraturowym niemal trelem.

Czas relaksu, maj zielony,
i powietrze kryształowe,
przybądź, proszę w moje strony,
gdzie słowików pieśń godowa.

Oxana

Majowy poryw

Baletmistrz wiatr
zdmuchnął szarość twarzy.
Złota pełnia słoneczna.
Czas poszybować z majem,
gdzie nie ma wczoraj,
a jutro jawi się promiennie.

I trwać wpatrzeni w siebie
w ogrodach cichych wzruszeń,
tam zapach bzu błogością raju
pragnienia budząc,
do lotu porwie ciało z duszą.

Aśka

Prawdziwy majowy poryw! Smile

faxes

Piekne wiersze, Oxana! Czytajac je czlowiek marzy o lepszych momentach zycia. Slowa ukladaja sie w pelne wiosny i uczucia utwory. Brawo, Oxana! Pisz tak dalej!

Dzieki za rozmowe ostatnio - wniosla duzo w moje zycie. Wink

Pisz nie przestawaj.

Pozdrawiam serdecznie! Wink

Oxana

dawne dziewczyny

po wielu latach
spotkały się
szkolne przyjaciółki
zaproszone na radość
w zielonej oazie
i kawę
z piernikowymi sercami

zauroczone śpiewem
gniazdujących ptaków
i radiowego umierającego łabędzia
wabiły kwiatami sukienek
ważki i motyle
łowiąc je
w słomkowe kapelusze

leżąc beztrosko
na soczystym materacu traw
śmiały się
bacznie obserwując siebie
i jak kiedyś
plotły głupoty
i wianki z mlecza

lecz żadna z nich
nie rozgryzała pestek
dojrzałych wspomnień
skrzętnie skrywając
gorycz
niespełnionych marzeń

po miłości została
jedynie udręka
cichych ust

Oxana

dolce far niente

Kiedy zieleń taka piękna,
niebo w słońcu, czasem z tęczą,
cieszyć się możemy latem
ludzką radość dając za to.

Wtedy ubierz się przewiewnie,
by nie groził udar cieplny,
pędź za miasto, tam gdzie wody
zapraszają do ochłody.

Zanurz szybko swoje ciało
i popływaj, naprzód, śmiało,
ciesz się, gdy cię obejmują
fale, one również czują.

Jakże słodka jest bezczynność,
porzuć więc zajęcia inne,
poleż w cieniu na hamaku,
wszak to lato, lato - brachu.

figlarkaa

"Baletmistrz wiatr
zdmuchnął szarość twarzy..."

a stan szybowania,

"gdzie nie ma wczoraj,
a jutro jawi się promiennie"
dzięki magii Twojego Słowa, Oxanko,
trwa od momentu, kiedy przekroczyłam próg Cegielni... Smile

Oxana

Och, figlareczko miła - jak zawsze duszę pokrzepiłaś. radocha

Dziękuję.