www.cegielnia.fora.pl

Oxana

Tango Notturno

Ich wieczór już dobiega końca,
żegnać się jest tak trudno,
twarze spowija smutny cień,
gdy tańczą tango Notturno.

W objętych ciałach szumi krew
w tym samym, co tango rytmie,
w niej żar, ból i grzech
tych dwoje dla siebie wszystkim.

Wiodą i kuszą, to znów rwą się
gorące dźwięki Argentyny,
tancerzem szpakowaty pan
niemłoda już kobieta przy nim.

Raz jeszcze porwie uniesienie,
muzyka gniazdo mości,
lecz tango wie, rozstania czas,
a oczy krzyczą, zostań.

zdzisław

Tak ich zaskoczył blady świt,
który zapukał w okna sali
orkiestra ścisza - tanga zew
w zachwycie na parkiecie pozostali.
Crying or Very sad

Oxana

Korowód życia

Życie zaprasza do tańca
w tęczowym korowodzie,
rozmyślam przy księżycu,
cóż wart jest człowiek.

Jedynie bogactwo uczuć
czyni z nas człowieka,
dzień za dniem przemija,
daruj je komuś, nie czekaj.

Nadzieja strojna w uśmiech
zakwitnie na każdej twarzy,
jeżeli marzyć potrafisz
nowy płomień rozżarzy.

Życie jest w takim kolorze,
jak twoja wyobraźnia,
im jest ona barwniejsza,
tym więcej uczuć wyzwala.

Mieszka w nich wielka magia,
co nawet rozsądek oszuka,
dzieląc się z kimś drugim
do ciebie także zapuka.

zjawa

Oxana

Ostatnie kroki lata

Póki soczyste trawy,
strzępiaste astry w ogrodzie,
bawmy się nadal w zielone
jak przy majowej pogodzie.

Na styku lata z jesienią
bukiety wrzosów kwitną,
koronczarki pajęcze
wiążą je srebrną nitką.

A potem zagramy w złote,
albo w miedziane kasztany,
zapłoną barwy czerwone
od jarzębinnowych korali.

Pamięć przechowa aromat
dzikiego tymianku i mięty,
złote myśli pofruną
jak liście wczesnojesienne.

A kiedy przyjdą dni szare,
zachlapane deszczami,
znowu lato zapachnie
kwiatowymi olejkami.

Wieczory są coraz dłuższe,
pora igraszek z weną,
będą obrazy ze słów tkane
na kolekcję jesienną.

Oxana

Liryczny duch

Co robisz wieczorami
o późnej, nocnej godzinie?
Śnisz, a może piszesz,
snując przedziwne wizje.

Tworzysz tajemne dzieło,
owoc dojrzałych marzeń,
przyznaję, pragnę je poznać,
może dziś się odważę.

Proszę mgłami znad jezior,
gdzie wody falą zmącone,
niepewna, czy mnie przyjmiesz
w swoje bajkowe strony.

Tam w dźwiękach skrzypiec polnych,
rozdzwonionych przestworzach
odnajdę magiczne miejsce,
gdzie narodziny słowa.

We mnie jest czułość świtu
i wrota nocy otwarte,
a głodna dusza wciąż łaknie
lirycznego pokarmu.

Wtulona w miękką pościel
czas odmierzam oddechem,
słyszę jak struny grają,
wiersz recytuje jesień.

Pragnę wtedy pozostać
w ogrodzie pełnym wzruszeń,
aż pokochasz mój uśmiech,
a potem w kwiaty obrócisz.

Oxana

Znikając we mgle

Wieczór, palą się latarnie,
lecz powietrze nieprzejrzyste.
Mgła się włóczy ponad ziemią
zacierając niemal wszystko.

Stopy brodzą jakby w mleku,
wciąż niepewne w tej kąpieli,
ręce wysunięte naprzód,
zaraz giną wśród topieli.

Jest ciekawie, nierealnie,
moc tajemnic w sobie skrywa,
rzeczywistość wprost baśniowa,
a ulica nieprawdziwa.

Szarość jednak nie odchodzi,
jest pazerna - wszystko dla niej.
Nawet oddech mar - postaci
miękko wnika w jej tumany.

Dziwne pieśni mikro kropli
słyszą wiatru zmarłe cienie,
noc na dachach się rozsiadła,
gdzie bezdomne śpią marzenia.

Wystrojona w płaszcz ze srebra,
wzrok mój sięga na pół kroku,
w mgłę zaklęta, czy odnajdę
siebie w tajemniczym mroku?

Może zdarzy się to wtedy,
gdy różowa rosa świtem
nadziejami zbudzi ziemię,
zjawa pójdzie znów donikąd.

Oxana

figlarkaa

in_coqnito

Oj, zgniewałaś mnie, Oxano kochana!
Kto powiedział, iż jesteś niechciana? Shocked

Wiesz Ty dobrze i nikt nie zaprzeczy,
że poezja Twa dusze nam leczy.

Cegielnianą nam byłaś liryczką,
a teraz co? Porzucasz to wszystko? Crying or Very sad

Znamy się, Kochana, przecież nie od dziś,
więc powiem zwyczajnie: piszże tu nam, pisz!

Gdybym ja tak pięknie słowa swe składała,
gdybym choć w połowie tak pięknie pisała,
to bym nie kazała tak długo się prosić. Wink

Oj, bo będę musiała Ciebie wytarmosić! calus