www.cegielnia.fora.pl

tessa

Twórczość pisana

Już Cegielnia obraduje w zarysie:
Jak odsłonić te poetyckie misie.
W dwa zero zero siedem październik śle,
By pokład twórczości pisanej był w tle
Ujmującej rezydencji Cegielni.
Niech chwytają twórcze pojęcia kielni
I wznoszą struktury - natury życia,
Co w procesie myśli jest do wypicia.

Cegiełki osnute ze smutnej fali
Przykładają rączki zjawy z oddali.
Chociaż jest kwiatem, "gubi cenne płatki",
Ale przecie wiosna jest w życiu chatki.

Oxana wznosi romantyczną stronę.
Miłosne stany bierze pod obronę.
Udając się pod skrzydła miłosnych barw
Produkuje zaprawę ze złotych szarf.
Jest wolna, rymowana u podstawy.
Wpisuję się w reakcję dla zabawy.
Jej stworki Amora barwią okrasę
Pokazując widowni - kunsztu klasę.

A u Kropli błyszczy perła w źrenicy,
Co zdobi piękno źródlanej krynicy,
Bo przelewa ozdobną masę obrazu
Do tła cegielnianego krajobrazu.

Zenit ukazał swe lice z okienka
Mówiąc, jaka z Aśki dzielna panienka.
Jej murek humorka tańczy jak ona.
Lecz nie jestem tą poświatą zdziwiona.
Woalka euforii wtula jej ciało,
Gdy reportaż i list do słońca siało.
Dało - malowniczość miasta, magistra.
Oj! Z niej dyrygencyjna siła bystra.

Pol namaszcza dusze i serca muru
Bawiąc, wzruszając eskapady chóru,
Lecz znikoma jest tu jego prywata.
Pewnie gdzieś dalej inne serca łata.

Więź in_cognity z figlarką - galą,
Bo komediowym widowiskiem scalą
Humorki w ucieszną bryłę planety.
Oj te nad wyraz zabawne kobiety
Nie pofolgują wagą w swej treści.
Jedna do drugiej widmo psoty mieści,
By ściągnąć widzową plejadę
Na luksusowo-groteskową ladę.

Ściana javara boleściami płynie.
Nie dojrzał wzajemności przy dziewczynie.
Rozczarowania świt maluje zgrabnie
I zagłębia się w jego treść powabnie.

Nie martwi się cegla jesiennym krokiem.
Omija szarą rzeczywistość bokiem
Ukazując swój punkt widzenia na świat,
A nawet tej czarującej róży kwiat.
Tu zerknie oczka poświatą, tam wskoczy
I już pomiędzy tematami kroczy.
Słowem nakreśli ścianę odpowiedzi
I w plenerze z malowidłami bredzi.

Z Julianny miły bywalec w poręczy.
O tęsknocie sił w panoramie dręczy.
Nieujarzmiona w miłosnym przesłaniu
I podaje murek Amora w daniu.

Zdzisław upiększa romantycznym kwiatem:
Jesienią, zimą, wiosną no i latem.
Pragnie poczuć powiew tylko we dwoje
Tocząc o jej względy swoiste boje.
Chwilami onieśmielona facjata
Niespodziewanie psikusy mu płata
I wówczas woli skryć się w ton czekania,
Aż do sielskiej sposobności brania.

Z faxesa frunie tafla samotnika.
Każda sylwetka wiersza tym przenika.
Powód? Duszę ma płochą w środku sedna.
Czeka, aż sama zjawi się ta jedna.

Koszyk pełen poetyckiej natury
Wraz z domieszką tej królewskiej purpury
Słany rączkami Arkadii vipowej
Dodał w świetle tła admiracji nowej.
Słowem maluje cudowne obrazy
I zamieszcza do cegielnianej wazy.
Choć na jakiś czas ucichła jej faza,
To z utęsknieniem czeka nasza baza.

Nefriti otoczona poglądami
Śle treść między dziecinnymi lądami,
By uraczyć ich pajęczynę słuchu.
Tylko wniknij tam źrenice - mój druhu.

Jesienny snuje na skrzydłach wietrznych fal
Kokon marzeń, puszczając je później w dal,
By nabrały mocy szczęśliwej gwiazdy,
Później pod niebiosa utkanej jazdy.
Śle też woń kwiatową w barwach zachwytu,
By nim okrasić rozkoszny świt bytu
Szkarłatnego, niewieściego serduszka.
Jeszcze został subtelny pląs do uszka.

Perełki postać buduje cierpienia,
Bo nie chce puścić rozłąki do cienia.
Wciąż przeżywa nastrojowy układ nieba
I potrzebuje jego tan jak chleba.

Tu tessa zmajstrowała rozmaitość:
Pięknej, czarującej miłości czystość,
Naganne więzy haniebnego czynu,
Do których trzeba więziennego klinu.
Ząb też chwycił - moc tragizmu ludzkich stan,
Co z kurem lub osiką podążał w tan.
Wyszedł krajobraz w tonie kolorowym,
Lecz nie zawsze w zabarwieniu różowym.

A quest wyrwany z życia mentalności
Lepi profesję z życiowej dzielności,
Bo szukając miłości i spokoju
Znalazł się z powabną panienką w pokoju.

Nieokiełznany cogito jeden trzy
Przed strofą niewieścią nawet nie zadrży.
Namiętnością pała w szaleńczym pędzie.
Gotów jest dla nich - wykonać orędzie.
Jednak jest i smutna ulewa życia,
Bo i śle uszczypliwą stację bycia,
Co nie każdemu trafia w barwę gustu
I jest kłopot z uzyskaniem odpustu.

Majka stawia przegranej barwy zachód
I w zabawę z sobą wskakuje jej chód.
W lustrze odbija poletkę nonsensu
I Wierzbowej Wiedźmie dodaje sensu.

Pułap komariusa na różnej nucie,
Bo ma polskie i francuskie okucie.
Siłę tronu oddaje swej wybrance.
Od świtowej przestrzeni - wszystko fance.
Opiewa cudowną stronę jej ciała.
Wciąż by mu różyczka w oku się siała.
Potężny donżuan jednej kreacji.
Ciągle mu mało miłosnej libacji.

Są jeszcze inne domeny poezji.
Wszystkim z osobna - ikebana z frezji
Niech będzie dekoracją ścieżki życia
I więcej laurowych kil do zdobycia.
(28.12.2010 r.)

Aśka

Wow! W imieniu swoim i innych ceglaków dziękuję za trafne opisanie każdego z osobna!

Smile

tessa

tessa

tessa

tessa