www.cegielnia.fora.pl

Violet1 · Wysłany: Wto 14:11, 04 Mar 2008 Temat postu:

Do pola te słowa. Miło tu spotkać Ciebie, liryka i romantyka. .. bo jesteś romantykiem. Czytałem Twoje wiersze, poznałem ton Twojej poezji .. i myślę że zrozumiałem. Życzę Tobie, aby pani Erato często kierowała Twoje myśli na tą stronkę. Pozdrawiam serdecznie.

figlarkaa · Wysłany: Pią 2:01, 28 Mar 2008 Temat postu:

Oj, oj, zjawo, jak to było,
gdzież to pisklę, co kwiliło,
że Pol na biesiadę prosi
i swe wiersze tu ogłosi ???
Violet także proponował,
do Erato apelował,
ale autor jakoś wcale
nie chce się ujawnić w chwale!

Jak przywołać Pola mamy?
Pol, Pol ... pisz!!!, bo wciąż czekamy!!!

pol · Wysłany: Pią 19:39, 28 Mar 2008 Temat postu:

Tak pieknie prosicie a u mnie niestety bezwierszewie.

Kiedy Pan Bóg mi weny poskąpi
i zapanuje bezwierszewie
to aż człowiek czasami wątpi
i po prostu nie wie

Czy to co wsześniej było
to przypadek i traf
ale się już skończyło
żaden wiersz już nic wart

I choć wiosna dokoła
choć wciąż w duszy coś gra
chociaż krzyczę i wołam
weny pragnę co dnia

Gdzieś się zapał ulotnił
gdzieś się podział ten żar
Pan Bóg weny poskąpił
i odebrał ten dar

cegla · Wysłany: Pią 20:01, 28 Mar 2008 Temat postu:

I, czasem wena zasypia
Odpocząć musi troszeczkę
Daj jej pooddychać
Wróci za chwileczkę

Posłuchaj jak pąki drzew
Pchają się, by strzelić kwieciem
Posłuchaj jak serducho
Uczucie w sobie gniecie

Daj upust swym marzeniom
Nie chowaj ich głęboko
Za winklem wena stoi
Już puszcza do mnie oko

I szepcze mi że wróci
Do Ciebie, Polu nasz
Przygotuj się i czekaj
Czy pióro w łapce masz?

figlarkaa

Ciiiii...! Ciiiii...! Ciiiii...! Very Happy

To nie żadna maskarada,
to wena cicho się skrada...

Choć Pol w swych zakątkach brodzi,
w sztambuchu zapewne coś płodzi.

Niebawem tutaj zawita,
puści post i będziem kwita! Very Happy

pol

Wieś która odeszła
Odleciały z podwórek żurawie
dachom brody zgolono na wioskach
tylko stoją kapliczki jak zawsze
w których czuwa wciąż Matka Boska

Któż pamięta kieraty i cepy
i przy furach koła drewniane
tego świata już nie ma niestety
to już wszystko odeszło w nieznane

Dziś już łubin nie pachnie na polach
i już kosą nie kosi się żniwa
i się cepem nie młóci w stodołach
a i sierpa się też nie używa

Któż wie dzisiaj jak mleko się kroi
zsiadłe mleko z kamiennego garnka
wielką misę stojącą na stole
pełną kartofli i pysznych w nich skwarkach

Zapomniało sie smak dawnych jabłek
złotych renet, krąselek,koszteli
kto pamięta dziś gruszkę cebulkę
o niej też zapomnieli

Dawno zgasły już lampy naftowe
już im knota nikt nie podkręci
okopcone od nafty powały
pogrążyły się w niepamięci

Nie pobiela się dzisiaj już domów
kto wie co to jest ultramaryna
nie ma dachów już złotych ze słomy
i nikt w łóżkach sienników nie trzyma

Z kuchni zniknął konewnik poczciwy
i wiszące na ścianach makaty
i uleciał w niepamięć jak żywy
wyszywany łabądź skrzydlaty

Już w kredensie nie stoją moździeże
i żelazko już nie ma swej duszy
stary młynek juz kawy nie miele
nawet kredens już nam się wysłużył

I znak krzyża na bochnie chleba
mało kto dzisiaj czyni
by szacunek dać Bogu do nieba
i tym znakiem dziękować że żywi

in_coqnito

I ja taką wieś jeszcze pamiętam,
wspomnienie jej w sobie wciąż noszę
i czasami, gdy codzienność przytłacza,
o jej powrót cichuteńko proszę.

Biegnę w tych swoich wspomnieniach,
do małego, jasnego strumienia,
co wśród łąki szemrał cichutko.
Przyglądam się kaczeńcom złocistym
i kłaniam się niezabudkom.

Staję przed chatką drewnianą,
zerkam w okno i widzę Babunię,
jak chleb z namaszczeniem kroi
przyciśnięty do piersi serdecznie
czyniąc na nim znak krzyża świętego,
śląc podziękę dla Najwyższego.

I pod wierzbą staję rosochatą
i fujarki głos słyszę w oddali,
tam gdzie kiedyś pastuszkowie
swe owieczki i krówki pasali.

Dzwony słyszę z drewnianej dzwonnicy,
jak ich głos leci ku niebiosom,
jak radośnie grają i śpiewają,
boską chwałę ludziom wszystkim głosząc.

Taką wieś, w której ludzie wieczorem,
przed domami na ławeczkach siadają,
i po dniu czasem znojnym, niełatwym,
radość z życia wesoło śpiewają.

Próżno dzisiaj szukać tych obrazków,
darmo tęsknić za chwilami tymi.
Nawet stary komin poczciwy
też inaczej jakoś dzisiaj dymi.

Ale póki jeszcze pamiętamy,
póki dzieciom o tym mówimy,
nie odejdzie w niepamięć wieś taka ,
my ją w sobie przecież ocalimy.

PS. Inne strofy pod Pola wiersz napisałam,
kiedy pierwszy raz Jego tekst tu ujrzałam,
lecz uleciał gdzieś z wewnętrznego archiwum,
nie zachował się w mojej pamięci,
a to, co powyżej powstało,
"taka jedna" Wink

zasugerowała,
a ja tylko, posłuszna jak zawsze,
szybciuteńko go napisałam.

tessa

Wizerunek dawnej wsi

Otwierając głębsze szufladki pamięci
Niejedną już scenę z dawnej wsi ukręci:
Niska chatka, słomiany dach.
To był babciny własny gmach.

Mały przedsionek – nosidła, trepy stały.
W pokaźnej kuchni szatę drewnianą miały.
A w makatki igłą snute
Były już ściany obute.

Tuż przy oknie stół ławami obłożony.
Nie tylko na nim miód z chlebem postawiony,
Lecz zacierki, bulwy w skwarce,
Lampa naftowa przy pogwarce.

Wiadrami wodę ze studni przynoszono
I nimi kącik tuż przy drzwiach ozdobiono.
Żelazko z węglowym duchem
Tudzież nad maszyny brzuchem.

Prawie na wprost do alkierza się wchodziło.
Tam z drewnianych łóżek obrazem kwieciło.
W środku sienniki słomiane
Marzeniem sennym owiane.

Ścianki w kolorowe kilimy przywdziane
I świętym wizerunkiem wokół zasiane.
A w dole pod nogi dany
Wąski chodniczek utkany.

Na prawo izba miała swą rezydencję,
Dla przybyłych w dom gości – miłą kadencję.
W środku stół się zarysował.
Obrusem się namalował.

Z boku stała szafa a dalej komoda.
Dla przyodziewku istny eden, wygoda.
Okna zasłoną przybrane.
Ścianie dywan, obraz dane.

Podwórko otacza: szopa, chlew, stodoła.
Czasami z budy Burek na kogoś woła.
Tam wóz z obręczą na kole.
Tu kierat młócki ma role.

Tuż za chlewem wychodek usadowiony.
Kuźnia w swej okazałości z drugiej strony.
W sąsiedztwie sadzawka brodzi.
W ciepłe dni otok chłodzi.

Dalej pole, gdzie już kosą żniwowano.
Tylko przy lnie pierwszeństwo dla sierpu dano.
Była też zabawa z błotem,
Co torfem nazwano potem.

Po pracy ławeczka przed chatą zaprasza.
Zaraz pofrunie ku górze nutka wasza.
Skrzypce, harmonia, bębny w ruch.
Zasiewa się magiczny duch.

Czas upływa i widoki się zmieniają.
Już inne wyobrażenie o wsi dają.
Do lamusa idzie strzecha,
Bo na murowanym wiecha.

pol

Jestem pod wrażeniem przepięknych odpowiedzi na mój wiersz.Pozostając w tym temacie:

Wspomnienia

Choć lat nam przybyło
wspomnienia wracają
jak ptaki do gniazd
choć się rozeszliśmy
do smutnych dziś miast
nasza dusza została
tam gdzie nasze sioło
gdzie było tak miło
swojsko i wesoło
gdzie dudek na drzewie
dukał swoje pieśni
na drzewie czerwonym
od słodkich czereśni
gdzie szumiał łan zboża
i mięta pachniała
i gdzie Matka Boża
nad nami czuwała
gdzie uśmiech za uśmiech
gdzie miłość i zgoda
oj tak bardzo dzisiaj
tych czasów nam szkoda

Oxana

ucieczka z miasta...

( przyroda daje ukojenie )

nie wykołysały mnie pszenne kłosy
mak nie pukał za płotem makówkami
od cieni smutku na wieś uciekam
gdzie świergot ptaków zamyka usta

zielenią pasę oczy nadziei
co się w liściach łopianu rozsiadła
duszę kąpię w spokoju stawów

w ciszy bezradna rozpacz
szuka
równowagi

(wiersz zabrzamiał troche smutno, więc przywitam Was teraz wesoło, jak to na wsi Very Happy

)