www.cegielnia.fora.pl

Oxana

Z tobą kocham świat

Kiedy poczujesz się zmęczony,
zajrzyj do mojego wiersza,
najlepiej takiego o miłości.
chcesz, będę czytać pierwsza.

I odpłyniemy w inne światy
tam, gdzie tylko bezmiar nas,
pocałunkiem dotkniesz piersi
jak koliber egzotyczny kwiat.

W rozwidlonym twym spojrzeniu
poszukam lustra zielonego,
w którym inteligentny wiatr
mrzonki w prawdę pozamieniał.

Odtąd z modlitwą do miłości
powracać będę zza gór i rzek,
będąc moją radosną puentą
przytul świeżo napisany wiersz.

zdzisław

Być "kolibrem" to jest to...

Oxana

Oxana

Pustynnienie

Więdnie bez jego wilgotnego wzroku….

Starzeć się, to znaczy pustynnieć
choć mówią „piękny to wiek”, kiedy wiadomo,
na których marzeniach zależy najbardziej.
Taki, gdy coś niezwykłego
można jeszcze urzeczywistnić.

A wokół wiosna aż rani pięknem
jedna z tych, kiedy miłość wypuszczając pąki,
chciała odlecieć ptakiem oddając się rozkoszy
choćby ulotnego szczęścia.
Wtedy wystarczy powiew ciepłego wiatru,
by mieć znowu dwadzieścia lat,
albo razem wspominać
o tamtej kobiecie i mężczyźnie,
którzy pierwszą randkę przejeździli samochodem,
gdyż każde miejsce
było niebezpieczne dla ich serc.

Oxana

ich tęczowa planeta

( dla młodej pary przed ślubem)

nawet w pochmurne dni
tworzą podwójną tęczę
nienazwanymi jeszcze barwami
zaczarowali swoje serca

malują życie od nowa
w siedmiokolorowe pasma
przenikające ich oczy
rozszczepionym światłem

coraz to w innej tonacji
słowa obrazy muzyka
a pod płaszczem nocy
czuląca się ich cisza

rękami rozgarniają tęczę
czerpiąc szczęście bez końca
kolorowym łukiem z obrazu
razem biegną do słońca

Aśka

Oxana - gratulacje! Życzę Ci udanej zabawy na weselu córki Smile

A wiersze są piękne Smile

Oxana

wietrzność

kochasz niczym wiatr
wiejący z południa
owijając niewidzialnym ciepłem
od stóp po niesforne loki

wprawiasz w drżenie
rozmawiając podmuchem
nawet gdy powietrze zamiera
oddycham tobą

z rozwianymi włosami
niespokojna duchem
zamykam oczy szukając ciebie
w napowietrznych ogrodach

Oxana

Przesyłka

Moja wrażliwość to za mało,
by rozszyfrować piękno,
lecz kiedy ogarniam wszystko,
czym darzy tak szczodrze natura,
dusza mięknie.

Spojrzenie przenika zieleń
zmęczoną już późnym sierpniem.
Szukam tam żywych chryzoprazów,
w nich moje odbicie,
twoje uniesienie.

Lato dąży ku schyłkowi,
lecz w mglistym poranku
wyczuwalne świetliste poruszenie.
Wdychając życie, wysyłam dotyk
pachnący prawie wrześniem.

Oxana

A jednak znowu

Wiem i nie wiem dlaczego piszę.
Ciągi słów zjawiają się w jednej sekundzie,
potrzeba raczej niż olśnienie.

Czasem natrętny motyw
krąży jak diabelski młyn w lunaparku.
Rozkołysana falą emocji
porządkuję kobiece sumienie,
spowiadając się na ucho nocy,
z ulgą wciskam myśli w wiersze.

Tylko dlaczego wiem tak niewiele
i coraz mniej mam do ofiarowania.
Pełno tego,
lecz wszystko już było
i jakby pourywane.
Szukam więc od nowa
co we mnie, za mną i w dali.
Stawiam dziecinne pytania,
piszę, kiedy boli
i słoność na policzku dobrze znana.

Fantazja zmieniająca kształty
cudownie mami duszę,
lecz nigdy
z moich słów nie powstanie gwiazda.
Goniąc za natchnieniem
w kołowrocie galaktyk
tworzę karła.

A jednak znowu
zjawia się przeczucie wiersza,
któremu sprostać niepodobna.

Oxana

gdybym

gdybym nie znalazła ciebie
nosiłabym nadal
ugrzeczniony wyraz na woskowej twarzy
usta co nie czują
i oczy bez blasku
zapadając nocą w zestarzały sen

gdyby nie ty
byłabym jak markotny kanarek
który w za ciasnej klatce
zapomniał o śpiewie
i gdybyś nie porwał mnie do tanga
życie płynęłoby
w inną stronę niż pragnę

gdybym nie kochała
nie umiałabym być kimkolwiek zechcesz
i gdybym odeszła
spłonąłby świat
w popiół rozpadłoby się powietrze