www.cegielnia.fora.pl

in_coqnito

Oxana tak o Pegazie pięknie,
a mnie w głowie zaświtała
fraszka - igraszka sprzed lat,
com ją kiedyś wymyśliła
na poetę znajomego.
Nie bierzcie mi za złe tego,
gdy ją teraz zacytuję.
Miał poeta kłopot wielki,
dola mu już do cna zbrzydła.
Zamiast paska nosił szelki,
bo mu opadały skrzydła.

rusałka · Gość

tak wielu poetów
w szelkowców się zmienia
najpierw zmienią pasek
później
nas w marzenia

Oxana

ono

nijakiego rodzaju
niewidzialne
ciche
czym kim jest
drugą mną
aniołem
zwierciadłem duszy

prowadzi dialog
ostrzega
rodzi rozterki ból
dręczy
srogo ocenia
nieprzekupne
wierne po grób

sumienie

Oxana

Zapomnieć...

Strącę cię w piekło wyrzutów sumienia
wspomnienia odgrodzę pancerną szybą
zwalczę nieuleczalną chorobę
co currarą rozstania
serce zniszczyła.

A ty powracasz błękitem spojrzenia
wyobraźnię na nowo rozpalasz i ciało
jesteś przy mnie, choć na dywanie
od dawna śladów
stóp zabrakło.

Ze złotych włosów niechaj odfruną
czułe motyle, miraże, ćmy zwidów
umarły zalotne ptaki miłości
akompaniament
amora zaginął.

figlarkaa

Oxanko, ależ Ty potrafisz ująć za serce!

Dlaczego, niestety, ta „pancerna szyba” jest na ogół taka krucha?
Dlaczego nie jest łatwo powiedzieć za poetą:

Wybrałem swoją drogę
spaliłem most
i dobrze
/Łukasz Jedenasty, Krótka droga/

Oxana

Jeszcze nie teraz

Jeszcze się tobą nacieszę
ukryję w purpurze kwiatów
jeszcze się miły nie śpieszmy
uśmiechnij się jak przed laty.

Najpierw westchnijmy głęboko
wdychając maciejki zapach
zielonej mięty spod płotu
cichego zmierzchu co zapadł.

Popatrz jak wzgórze uśpione
zamglone w tiulu piekielnym
skradło księżyca koronę
latarniom przyświeca gwiezdnym.

Wtopiona w wieczorny pejzaż
zasłucham się w pulsu mantrę
jak w tykot zegara szczęścia
miłosną serca sonatę.

figlarkaa

więc jesteś jesteś jesteś
daj niech sprawdzę
niech cię dotknę raz jeszcze dłonią i ustami
niech w oczy spojrzę chociaż najmniej wierzę
oślepłym ze zdumienia oczom

jeszcze twój głos usłyszeć chcę
zapachem się zaciągnąć
pojąć cię raz na zawsze wszystkimi zmysłami
i nigdy nie zrozumieć i ciągle na nowo
dochodzić prawdy pocałunkami

Halina Poświatowska

Oxana

Sekundy grozy

niebo brzemienne
złymi emocjami
zwisało brzuchem do ziemi
znerwicowane powietrze
drżało skłębioną
zapowiedzią
czegoś

cisza

ziemia jak zawsze
dobrotliwie przyciągała
niczego nie przeczuwając
drzewa stały na baczność
skomlał pies

nagle wichura z ulewą
zapanowały nad światem
nerwy błyskawic
rwały niebo
wściekły szatan tarzał się po ziemi
wirujaca trąba
złamała na pół białą brzozę
kosą ścinała dumne sosenki
wielkim impetem
ciskając je na letni dom
nad jeziorem

ocaleliśmy
pies nie...

zdziwione słońce zalśniło
na szczątkach dachu
z pokiereszowaną zielenią
pachniał ozon
jak dobrze jest żyć

Oxana

Walc czułości

wieczór w blasku świec...

W marzących oczach iskierki miodowe
migotliwe tancerki płomieni świec
cieniobłyskami w ciszy pełgające
po wnętrzu domu, suficie, bieli lic.

Stłumione światło magnetyzuje krąg
usuwa w ciemność zakamarków troski
płomienie świec nasączają mrok
nastrojową poświatą przyjemności.

Dobre ręce mile ogrzewają dłoń
okrywają miekkością bezszelestną
jakby dotykał niewidzialny anioł
finezyjnej pieszczoty nocy letniej.

Błogostan spowija w kokon jedwabny
ścieli stół wieczornej uczcie radosnej
ogniki świec podglądają dyskretnie
tańczących palcami walca czułości.

pol

Chciałbym być w tym walcu wśród świec roziskrzonych
dobrych Twych rąk dotyk poczuć bym chciał
w niebieskich Twych oczach rozmarzonych
pogrążyłbym się i w tańcu bym trwał