www.cegielnia.fora.pl

Oxana

Myśli o zielonej planecie

„Kto nigdy nie żałował, że brak mu skrzydeł,
by oszczędzić naturze nieczystości swoich stóp,
ten nigdy nie kochał tej ziemi”.
Emil Cioran

Nasz świat już za ciasny,
aby pomieścić
wszelkie ludzkie brudy,
perwersyjne dążenia,
tragiczny strach
w morderczym wyścigu.

Każda sekunda
w czasoprzestrzeni
przeciążona zdarzeniami.
Jak egoistyczne zegary
odmierzamy tylko swój czas
pogiętymi wskazówkami.

Świat zobojętniał,
choć mnożą się zagrożenia,
więc kto ochroni życie,
jego zielone flagi na ziemi
przed beznadzieją
na przetrwanie.

Zgnieciona kartka,
po co komu takie wywody,
niemoc w pociętych myślach
i tylko ten wiersz,
nikły ślad
po moim piórze.

[link widoczny dla zalogowanych]

zdzisław

Piękne są te ślimaczki i szkoda gdyby ich kiedyś zabrakło.
Smile

Oxana

Wiosna chodzi parami

Tak zwyczajnie, tak wiosennie...

Znów niebo błękitnieje
nawet za ciemnymi szkłami,
beztrosko, jasno, cieplej,
lekkie stopy stąpają same.

Spódnica uwodzi wiatr
buszujący nieustannie.
Dobra energia zmienia
szarą materię w barwną.

Słońce farbą firmową
znaczy szlaki na włosach,
w głowie wibrująca myśl
być kochanym i kochać.

Można owinąć świat
wokół wspólnych planów,
zdobyć najdalszą z gwiazd,
gdy wiosna chodzi parami.

[link widoczny dla zalogowanych]

Oxana

W ulotnym zapachu czeremchy

Nieznana miłosna potęga
nad wodą szepczą czeremchy,
iluminują rozchwianą bielą,
mdły zapach tumani błękit.

Płatki jak deszcz się sypią,
czekam z tęsknoty bledsza,
krwi brakuje serdecznej,
gałązki drżą na wietrze.

Prosiłeś całuj mnie,całuj,
tuląc w zielonej alkowie,
dziś białym kwiatom się żalę,
z czeremchowym bólem głowy.

A kiedy mnie zabraknie,
jak w śniegu krzewy splątane,
z zapachem duszącym smutkiem
nad tamtą wodą zostaną.

Oxana

Pachnie deszczem

Pochmurno, a za mną chodzi
radosna, deszczowa piosenka
o tym, jak ciepłe ramiona
tulą mnie w mokrej sukience.

Włosami przysłonię oczy,
wbrew światu ciebie rozkocham,
za ścianą deszczu, gdzie zmysły
kąpią się w srebrnych kroplach.

[link widoczny dla zalogowanych]

Oxana

Tajemniczy nieznajomy

Kiedy poznajesz kogoś nowego,
zaintrygował nas obcy człowiek,
szukasz podobieństw, bo takie łączą,
ale różnice też mają ogień.

Miliony ludzi mija się co dnia,
nagle ktoś staje na naszej drodze.
Skąd się pojawił, czemu ten właśnie,
tylko los ślepy jest zdolny to orzec.

I roją się myśli właśnie o nim,
niemądrze, szybko, aż w głowie zamęt,
czy dostaliśmy od życia bonus,
czy to przelotne oczarowanie.

[link widoczny dla zalogowanych]

Oxana

Wiersz ze śmiechem

Do kroćset,
ale mnie rozbawiłeś.
założę się o dwie krople deszczu
spływające po szybie,
że wszystko powstało
w twojej wyobraźni,
nic bowiem takiego
nie mogło zdarzyć.

Masz niezwykły polot,
oczy, które błyszczę
jakimś światłem od wewnątrz,
z szelmowskim połyskiem.
W rewanżu wysyłam
najpiękniejszy uśmiech,
bo żeby rozśmieszyć,
naprawdę trzeba umieć.

[link widoczny dla zalogowanych]

Oxana

poezja to ty

poezjo
dlaczego wciąż odświętna
odwiedzasz mnie
głębokimi
nierzeczywistymi nocami
kiedy skupiona
opisuję myśli

przychodząc
stajesz w oczach jak w oknie
które otwiera łza
i znowu jesteś
chociaż ciebie nie ma

co noc
pióro pogłębia rysę
wykruszają się czułe słowa
choć
wszystko we mnie pisze
wszystko jest tobą
i wszystko inne to nic

[link widoczny dla zalogowanych]

komarius

Dla Ciebie Oxana za Twoja piekna poezje

Idzie jesień ...

Posłuchaj, to jesień
brak pączkow na drzewach
wiatr strąca liscie z buku
podmuchem jesiennym

I wszyscy na ziemi
czują ją w powietrzu,
zimno dłonie chłodzi
oddech wzdycha lodem

Choć lato usneło na dobre
i jesień warkocz zaplata powolnie
zoltymi trawami i liscmi jabloni
Zima sie wlecze polnymi drogami

Bociany sie wstydzą zwlekając
z odlotem za dalekie wody
Wiatr sprząta ogrody
i scierniska zamiata
jesiennym warkoczem

Marius

Oxana

Udręka tworzenia

Myśli jak babie lato
wciaż snują się w głowie.
Czy wplotą się w strofy,
czy skłębią się w pustosłowiu?

Czy umkną w przetworza
przypinając skrzydła,
zanim spadną na ziemię
jak skarlałe straszydła.

Jakże żałosny efekt
efemerycznego polotu,
gdy ginie on w pojedynku
z miernym, ukutym gniotem.