www.cegielnia.fora.pl

Oxana

Niespokojni

"W rozstaniach najpiękniejsze są powroty"

Oni ciągle wracali do siebie
jak fale, gdy uderzą w piach
i natychmiast już tęsknią
za przeciwległym brzegiem.

Cofali dane zaklęcia,
(by szeptać jeszcze czulej).
Rozchodząc się tracili barwy,
lecz wciąż mieli cały ocean
tego, co najważniejsze.

Im bliżej im było do siebie,
tym z coraz większą pasją
odgrywali główne role
rozstań kobiety z mężczyzną.

A kiedy znów spotkały się usta,
zatracali się z powrotem.
Czy wreszcie są dla siebie
jak wczoraj, dzisiaj. Jutro?

Oxana

Rosarium

"Dał jej bukiet róż mówiąc, że kiedy ostatnia róża zwiędnie,
przestanie ją kochać. Jedna z nich była sztuczna."

Serca mądrzejsze od nich,
biły z wiarą, nie na trwogę,
gdy sny ośmielone wiosną
oplotły białym pnączem.
Potem wybuchły czerwienią
szalejąc jak róże letnie.
A kiedy drzewa w rdzy i w purpurze
zostały herbaciane,
róże ostatnie, jesienne.

Wtedy z oczu czytali dojrzałość,
w powietrzu z nutą różaną
i bergamotką,
w zapach liści wmieszaną.
Pragnęli razem pisać "Rosarium"
nawzajem podawać do ust wyrazy,
usuwając kolce, gładzić,
smakować, te bez skazy.

Ich róże nie kwitną w ogrodzie,
lecz stoją pod świętym obrazem
w srebrnym tomiku
nie wydanych marzeń.
Chcą tworzyć, czas się dłuży,
a cienie na policzkach niesyte
słodkiej barwy róży.
Bojąc się myśleć o sobie głośniej,
cierpliwie czekają
na różaną pościel.

Oxana

Jak dziecko

[...] dzieciństwo jest jedyną porą,
która trwa w nas całe życie.
Ryszard Kapuściński

Czasem przenikam szkło
grzebiąc w swoim dzieciństwie,
gdzie tylko cienie wiatru,
oczy matki widzą wszystko.

W krainie czytanych bajek
mieszkańcy mojej pamięci,
wspominają małą dziewczynkę,
może do dzisiaj, nie wiem.

I znowu jestem bezbronna,
choć po podróży donikąd,
jest we mnie tamto dziecko,
wciąż kruche i wrażliwe.

Oxana

"Słodkie fiołki" jesienią

Jeśli tęsknota doskwiera wielce,
mówią wyraźnie o niej też wiersze,
właściwy moment przedsięwziąć środki,
odrzucić maskę, skłonić się pięknie.

Dalsze zwlekanie zbędnym fortelem
dla tych, co dzielą się pomarańczą,
zauroczeni żonglują flirtem,
karmiąc intelekt, z Amorem tańczą.

Co wieczór seans, projekcja zdarzeń
z eteryczności znane są mrzonki,
pośpiesz się zanim zginie fantazja,
przekwitną słodko pachnące fiołki.

zdzisław

Słodkie fiołki jesienią
wśród liści błękitnieją
Niosą nastrój radosny
może wspomnienie wiosny
Lub inny przedział życia
i pachną wciąż z ukrycia.

Oxana

Jesienna herbatka

podaję bukiet
zasuszonego lata
z czerwienią
zatopioną w winie

znane aromaty
przywrócą ochotę
na niedokończone
kiedyś chwile

pachnące okruchy
wsyp do herbaty
jedną kroplą słodząc
rozkoszą zwaną

rozgrzeje ponownie
jak to było latem
wtedy powróci
znowu zieloność

Oxana

Zawstydzenie

Uśmiech czekał na gest,
odpowiedziała nieśmiałość.
Wahała się przez moment
w najpowabniejszym zawstydzeniu.
Zamknij oczy, szepnęła,
najpierw dotknij powietrzem,
to nie zwierciadło,
nie obnaży odbiciem.
Budzące się zmysły
już różowią koniuszki uszu.
Wstrzymaj oddech, poczekaj,
ale tylko chwilę,
by zaraz oddać go mnie.
Ta noc zobaczy
czulące się, splątane rzęsy
i dreszcz, co biegnie skórą.
Niech palce rzeźbiąc włosy,
ułożą się w koronę,
a gdy zapłonie powietrze,
w rozchylonych ramionach
ziemia obiecana.

Oxana

Zimowa mrzonka

Bajanie przy kawie, kocham biały świat.

Lubię zimową piosenkę,
dzwonki mrozu, wiatru śpiewanie,
śniegowe balety rankiem,
srebrną wizję, co w oczach zostaje.

Chwile zastygłe w soplach,
moją rzekę pod lodem uśpioną,
skrzyp drzew pod ciężką czapą,
w białym futrze konary - ramiona.

Chucham na kwiaty w kryształkach
na okiennym misternym witrażu,
para skroplona jak rosa,
przez chwilę w tej bieli marzę.

I widzę siebie zimową
w iskrzącej śniegiem sukience,
gdy idę spotkać się z tobą
z sercem pod broszką przypiętym.

Oxana

Jawa

Już nie zachwycam się księżycem,
nie snuję marzeń, jestem cicha
i dnia każdego po małej cząstce
oddaję serce, jeszcze bijące.

Życie w duecie z rezygnacją
nastraja smutno, to wegetacja.
Czas na poważnie zebrać myśli,
tylko dlaczego się ciągle śnisz?

To niepojęte, wciąż przychodzisz
niosąc jaśminy jak wtedy, co dzień
i w pocałunkach noc się pławi,
a rano - wiem, znów mnie zostawisz.

Nie szukam weny, gdzieś uleciała
więc po co komu moje banały,
zasechł atrament w skrzypiącym piórze,
papier i myśli pokryte kurzem.

Oxana

Z nim w oku

Odwieczna Ewa - wciąż ta sama…

Odnalazła powód,
żeby być kobietą,
a raczej, aby to potwierdzać.
Odkąd wybuchł wszechświat,
z szaleństwa Boga jest pożądaną,
(post)rajską dziewczyną, którą była,
kobietą
i wieczną, którą może będzie.
Od zawsze - po zawsze,
przed i po potopach
po prostu kocha.

I podąża ku niemu,
na spotkanie dłoniom,
złączenie tętnic we wspólnym gloria.
Jak Ewa,
rodząca miłością.

On - tęsknotą za nią,
a każda odległość to tylko wstęga,
którą się owijają
i już są.

Karmią się sobą,
głodni.

http://www.youtube.com/watch?v=iYCnTDi6C7g&feature=relatedre_related