www.cegielnia.fora.pl

Oxana

Między łąką a rajem

Prażyło słońce,
w prześwitach
ażurowe liście
kryły słodkie winogrona.
Uwodziłeś letni niedosyt ciała,
jedwabiem oplotłeś,
omotałeś
na usta kładąc sok pomarańczy.
Oszalał smak,
roztańczył.

Oddechom wtórowały
chóry erotycznych świerszczy,
coraz wyżej ponad uwerturą
niosły się dźwięki.
Śpiewały flety, organy,
pastusze fujarki,
a my ponad wodami
w przestworzach
z białymi piórami ramion.

I, wyżej, wyżej
pośród wzruszeń,
w winnicach bioder władałeś chmurami
i świat konał w niedokrzyku
winogrona o dotyk błagały
uwiedzione pomiędzy
łąkę a rajem.

figlarkaa

Oxanko, zaniemówiłam....

po czym Twój post pochwaliłam!

To jest NIESAMOWITE!!!!! Im częściej czytam to ARCYDZIEŁO, tym....

zdzisław

Twoje wiersze Oxano wzruszają, kuszą, są namiętne, delikatne, romantyczne. Kochasz w nich, tęsknisz, rozważasz, masz obawy , cieszysz się, wyrażasz smutek lub szczęście. Ale tym wierszem i śliczną liryką rozesłałaś erotyczne posłanie dla miłości pomiędzy kwiecistą łąką a zmysłowym rajem. I jest niesamowite, że zrobiłaś to tylko słowem.

Oxana

Zachód

Zaduma przysiadła
w zwojach melancholii
rozważania snuje
myśli przytula.
Tak trudno się wyzbyć
żenady, skrupułów.

Niemożliwe, że teraz
dogania chwila,
na którą czekała,
i nie zjawiała się,
tamten czas omijając
jak miasto dżumy.

Czy wolno patrzeć
na jasne słońce
z innego układu,
gdy nad horyzontem
już rozżarzona kula
zachodu .

zdzisław

Każdy dzień, każda godzina, każda minuta jest wyjątkowa.
I nie zdajesz sobie z tego sprawy dopóki nie będzie to Twoja ostatnia minuta.
Podziel się szczęściem, daj je temu kogo kochasz,
nie odkładaj na "kiedy indziej" pomyśl,
że to "kiedy indziej" może już nigdy nie nadejść.

figlarkaa :) · Gość

Oxana

Błogie lenistwo

Cisza, powieki zamknięte
przez bibułę snu
sączy się poranek.
Spokojnie,
godzina wczesna.
Leżę.
Coraz intensywniejsze światło
przebija przez story
jeszcze nie pora,
więc na drugi bok, na brzuch,
przecież poleniuchować mogę.
Błogość, wypoczęte ciało,
przeciąga się rozkosznie.
Eh! Żyję, czuję
każdy mięsień,
szumiącą krew, kostkę.
W uchylonym oknie
wiatr z tiulową firanką
figluje beztrosko.

Poranne chwile,
te bez pośpiechu
są warte grzechu, ale…
dosyć, wstaję
czas na prysznic,
i boską kawę.

Oxana

Smuteczki

Jak się nie smucić,
gdy wczesną jesienią
drzewo roni
coraz więcej liści.
I chociaż
sny miewa o wiośnie,
to melancholijnie
brzmi jego spowiedź.
O tym, że pora
jak inne drzewa,
powoli do snu gałęzie
układać.

Tymczasem grzeją
zielone słońca
chuchając
na serce pod korą,
a zakochany wiatr
szepcze
w koronie listowia.

Oxana

Zapóźnione lato

Lato w kusej sukience
marznie w opalone nogi.
Ziemia zmienia pozycję,
w kosmicznym, erotycznym tańcu
uwodzi słońce.
Obraca się powoli,
jak stara zalotnica,
by odwiecznymi sztuczkami
króla zachwycić.
I nic ją nie obchodzi,
że ludzie na północy
niedługo wejdą w mrok,
w jesienną melancholię.
Teraz zazdrosna
o południową półkulę
pragnie,
by słoneczny kochanek
dał się skusić
na jej zieloną krasę
na południowym krańcu.

A nam przyjdzie czekać
jesienią i zimą
aż wiosną
ziemia rozbudzi namiętność
i żarliwy romans
wybuchnie nowym latem.

Oxana

znów po lecie

a nam miły tyle umknęło
szybko gorąco lecz z nadzieją
ciepła pora już dojrzała
metamorfozą przemalowana

stare lato zostaje w tyle
dzień po dniu życia ubywa
nocami tańczą martwe liście
z księżycem w czapie lisiej

i każdy liść jak złoty sen
szelestem budzi dobry dzień
znów szczęścia łyk życia haust
wrześniowy taniec tylko nasz

to nic że serca drżą na wietrze
lato wróci z wielkim gestem
ze zmienna przyrodą w zgodzie
jesienią jestem przy tobie.