www.cegielnia.fora.pl

Oxana

naszyjnik

sprawiłeś mi niespodziankę
czarne gustowne pudełko
w nim delikatny naszyjnik
wysadzany drobną perełką

szyję srebrzyście otoczył
odurzył mnie jak narkotyk
chłodną pieszczotą dotykał
wabiąc misternym splotem

inkrustowało go szczęście
uwite ze słów kochanka
świadek nocnych tajemnic
blasku wczesnego poranka

najdroższe ciała klejnoty
jeziorem oczu rozbłysły
gorącym rubinem zdobiły
sukienkę moją cielistą

miłość zaprasza do tańca
tuli i szepcze do rana
szczęście zasypia spokojnie
w ramionach ukołysane

Oxana

Umieranie

Jest drzewem
co obrasta w słoje
dojrzałej mądrości.

Chórem szumiących liści
śpiewa hymn
o życiowej radości.

Nadzieją zieloną barwi
splątaną dżunglę
liści - myśli.

Przez niebo kochana
konarami ramion walczy
wichrami targana.

Stoi wbita korzeniem
w ziemię
kurczowo
wrośnięta w istnienie.

zjawa

Oxana ..... Dziękuje

Oxana

Pierwsza miłość

Czy pamiętasz pierwszą miłość
cudownie nieśmiałą
delikatną
jak dotyk wiatru
z pąków kwiatów zerwaną?

Tak, była skrzydłem motyla
lilią śnieżnobiałą
zaciera się
we mgle życia
lecz nie zapomniałam.

Tajemnicą była odkrywana miłość
urodą fantastyczną
wspominam
ale nie dogonię
już efemerydę prześliczną.

Gdzie jesteś nieśmiały chłopaku
z bajki mojej młodości
czyś królem
czy podnóżkiem
przy innej, dojrzałej miłości ?

javar

Twórczość pisana to jest Oxana Razz

javar

javar

ach jakie piękne romantyczne wiersze .... chyba się zakocham w tych wierszach...

Oxana

Nie kochaj się chłopcze w poezji
bo wiersze mamią i kłamią
szukaj swego anioła na ziemi
niechaj zostanie twą damą.

Szukaj szczęścia chłopaku obok
na pewno jest blisko ciebie
Szlachetność, dobro jest jego urodą
nie spoglądaj wyłącznie na niebo.

Oxana

Wiosna na jeziorze

Przysiadam cicho na zwalonej kłodzie
zwabiona magią szumiącago jeziora,
lekkoduch wiatr pieści fale wodne,
w zaroślach ptaków godowa ostoja.

Jezioro rozmawia znanym pluskiem,
gładzi barwne otoczaki kamienne,
słońce mizdrzy się w wodnym lustrze,
na brzegach gra zieleni z cieniem.

W oddali łódź bezszelstnie płynie
nadymając żagli płócienne płuca,
pary łabędzi w dyskretnych trzcinach,
a wokół cisza nic jej nie zakłóca.

Dziewiczość natury choć odrodzonej,
czas kwitnienia nieśmiały jeszcze,
w śpiewach trzcin rozszeleszczonych
owady kołyszą się na wietrze.

Wierzba moczy warkocze w wodzie
tuż pod nią szmaragdowa komnata.
Kto tam zamieszkuje, wodny młodzik,
panna jeziorna w błękitnej szacie?

Tutaj spędzam wypoczynku chwile,
wyobraźnia ma swój dom na obłoku
marzenia przy przyrody wtórze
bujają w wodnoniebnych widokach.

****

Nie płacz jezioro nie zdradzę przecież
kiedy opuszczam szuwarów chaszcze
i gnam na wędrówkę po górskim świecie
gdzie wicher drzewa i ludzi głaszcze.

in_coqnito

No, nie mówiłam?
Już po naszej Oxannie!
Ale chyba nad tym jeziorem
i na szczytach skalnych
długo nie zostanie?
Oxanno, piękną masz duszę,
oj, piękną.
Dostrzegasz to, co mnie czasem umyka.
Czy Tyś anioł?
Tak mało masz ze śmiertelnika
i zostań sobie z myślami w błękitach,
a ja z radością
Twą nową opowieść przeczytam.