www.cegielnia.fora.pl

basia505

Piękny Oxano...........

_____________________________
Wyciągnij dłonie i chwyć marzenia.

pol

"jesteś roziskrzoną materią"
Oxano
i "jak królowa zdobywasz szczyty" poezji
"pianissimo graj"
Oxano pisz

Oxana

Muzyka, deszcz i ja

Fortepian po deszczu ożył
myśli zmoknięte kołysze
w amoku dźwięków ja i on
walcem cis moll przeciął ciszę.

Moc w pięciolinii zaklęta
wyzwala nuty z niewoli,
aż klucz wiolinowy jęknął,
bo świat bez muzyki goły.

Hawajskiej gitary śpiewem
dreszczyki cudowne sprawiam,
wibruję odbitym echem
niepomna już deszczy szarych.

Płaszcz nocy otula pluszem
pochłania magiczne dźwięki,
jak bluszcz oplata bluesa
brzmią jazzowe piosenki.

Balet łabędzi na palcach,
Czajkowski wznosi batutę,
słodka kołysanka Brahmsa
sny rosi kroplami wzruszeń.

Lubię deszczowy poranek
łkający tonem płaczliwym,
serce gra na fletni Pana
życia piosenkę prawdziwą.

Oxana

srebrni kochankowie

potargani wiatrem czasu
jesienni łowcy motyli
w pogoni za miłością
biegną smugami życia
łowiąc w siatkę marzeń
ostatki uniesień

przywiędłe kwiaty jesieni
zachwycone pyłkami
urojonych efemeryd
chwytają w kielichy
okruchy wczorajszych
niebnych spełnień

Oxana

dwie tonie

woda i niebo
jak kochankowie w oczy zapatrzeni
zachłysnęli się
wolną od ziemskich zmagań przestrzenią
między nimi
w złotej ramie tylko ognista kulistość
nocą tańczą
w kręgu tarczy srebrzystej

nieśmiały świt
róż ścieli na zmarszczkach fali
woda z zazdrości
tęczę chowa w wodnoniebny papier
od wieków
przenikają siebie w niepojętym zachwycie
wieczorem ziemię
całują chłodnym odcieniem błękitu

Oxana

Po co ?

Po co powab, gdy mija z wiekiem?
Po co piękno? Kiedy uroda
z wiatrem ucieka? Na co czekać,
jeśli się tobie nie podobam.

Po co być latem, gdy wygasł żar?
Po co wodą ? Kiedy bez fali
ukrytym płaczem? I na co dal,
jeśli niczego nie ma dalej.

Po co wierzyć, gdy z marzeń nici?
Po co walczyć? Kiedy zdobycze
są obojętne? I po co żyć,
jeśli serce nie chce krzyczeć...

Gość

Przepiękny wiersz...

Oxana

Oddechem krzyczę

Nad urwiskiem niepokoju
stoję wśród burzliwych myśli,
którymi nie mówiąc nikomu,
czasem biegnę w przyszłość.

Nurtem strumienia pobudzona
jak źdźbło niesione żywą wodą,
za solą życia wciąż w pogoni,
prawd niepojętych, doznań głodna.

Wszak panta rei i ja w tym wirze
spadam kaskadą pośpiesznych
sekund, bo nie zawrócę kijem,
nie wejdę do tej samej rzeki.

Tamtej wody dawno nie ma
tak wiele przeszłam brodów,
szukając potęgi zachwycenia
pięknem wschodu i zachodu.

Poszerza się widnokręg źrenic,
fermentują drożdże pragnień,
oddechem krzyczę żyję, jestem
nim przywitam się z cieniami.

cegla

"fermentują we mnie drożdże pragnień"..............................cudeńko! takie prawdziwe!

figlarkaa

Ach, Oxanko! Zachwycasz do potęgi!!!!!! Very Happy

Przepięknie oddałaś (Twoje?) (moje!),

nasze babskie "niepokoje"... serce