www.cegielnia.fora.pl

figlarkaa :) · Gość

Ot, i przepis na urodę gotowy!

***
Ależ lubię te Wasze rozmowy... Very Happy

Oxana

Perseidy

(spadające gwiazdy)

Miałeś być niebem,
gdzie rój meteorów
przecinał się właśnie
z ziemską orbitą
i szeptać cicho
swoje marzenia,
by nie zapeszyć,
może się wyśnią.

Naprzeciw biegły
iskry nadziei
spod Andromedy
i wrót Kasjopei
zamiast w skupieniu
łowić tę jasność
samotnie pędzisz
w kosmiczną przestrzeń.

Nie bacząc, że słońce
dnia każdego
ginie w coraz głębszych
ciemnościach
chcesz, by na ogonie
kometa Swift – Tuttle
światło miłości
na Perseusza
zaniosła.

Oxana

Niebezpieczny wiek

"Miłość to wariacja,
lecz tylko idioci nie wariują"
(Alfred Konar)

Przyszła jak burza,
z przebłyskami ulotnych marzeń,
lecz póki trwa
korzystaj z życia
nim ono ciebie do cna wypali.
Nie pozwól złamać skrzydeł
i odejść kochanej osobie,
bo możesz nie spotkać
takiej na drodze.
Spóźniona miłość
nadal z tym samym zapachem,
tęsknota, wyrzeczenia,
lecz brak na nią odwagi
najdotkliwszym cierpieniem.

Pomyśl o tym czasem
zaglądając w głąb siebie
światło wciąż niesiesz w dłoniach,
choć zachwycony jeszcze zielenią
coraz bliżej jesteś jesieni.

zdzisław

Zakochałem się w tym wierszu. serce

Oxana

Niepewność

Poszukując pewności
brniesz
przez zwątpienie,
a kiedy zda się blisko
spada
lawina następnych.
Przelotny nasz byt
w przeogromnym Niebycie,
przeraża kruchością.

Podróżujesz jedynie
w strefie własnego cienia,
który tylko innym
wydaje się blaskiem.
Dusza człowieka
bywa za ciasna,
jak w pustym dzbanie
dudni echo,
gdy głową o mur
rozbijasz myśli.

Pytania typowe dla wieku,
nurkujesz w jego osadach,
ile niespełnienia,
niewiedzy, goryczy,
lecz ich nie dogonisz
i nadal
nie wiesz o niczym.

I, znowu snujesz marzenia
pełen wiary w odwieczną miłość,
w tą cudowną oszustkę
nadającą sens
nie najłatwiejszemu życiu.

zdzisław

"...Miłość to cudowny kwiat życia, który upiększa nasze przemijanie..."
napisałem w jednym ze swoich wierszy - i uważam, że tak jest. serce

Oxana

bez ciebie

a ja bez ciebie
nawet w kwiatach szara
z niecierpliwą wyobraźnią
na gwiezdnym łożu
zmysły rzucam na pożarcie
kiedy szepczesz
że jestem nieskończona
chociaż nie pierwsza

oczy przed ludźmi kryję
za linią horyzontu
przystrojone we łzy
jak w kryształowe kolczyki
miłości

Oxana

A ona tańczy

Nie przyśpieszajmy jesieni, jeszcze lato trwa...

Nikogo nie szukała,
po prostu znalazł się na jej drodze.
I rosła miłość
pośród beznadziei.
Stary świat jeszcze raz zwariował
wzbogacony duchowo.
Zielony wiatr
pognał depresyjne latawce,
mgły osiadły na piołunach życia.
Ona tańczy, choć nie wie
jak występ się skończy
na uczcie Platona,
w teatrze grzechu,
czy pustym krześle
w przechowalni życia.

Zamyślona, coraz to
szczypie się w policzek.
Kocha, więc jest.
I pozwala zmysłom tańczyć.

Oxana

Zamęt

Odwiedzała salony poezji
nieśmiało, w skromnej sukience.
Nic tu po mnie, myślała,
zerknę, poczytam wiersze.

Zasłuchana w płynące słowa,
niezwykłe, czasem gorące
aż purpurowiał krwioobieg,
fantazja niosła w słońce.

Marzyła o własnych strofach
chcąc zrzucić życiowy balast,
nie dla zachwytów, czy pozłoty
raczej dla siebie, zamiast.

Szły dni, czas się nie liczył
w świątyni modliły się słowa,
nagle ktoś otworzył drzwi
i tylko dla niej recytował.

Pisał wiersze coraz żarliwsze
ogniem wypalał imię w duszy,
rymy jak wino zaczęły musować,
w piersi aż zabrakło tchu.

Upoił ich magiczny świat,
(liryka często miesza w głowie).
Wielbiąc poezję, kochali siebie?
Cisza. Wiersz nie odpowie.

faxes

Piękne wiersze Oxano! Zaczytalem sie i jestem pod wrazeniem! Zamęt polaczony z czasem moze kojarzyc sie tylko z jednym slowem - zycie. Wink

Pisz tak dalej! Wink

Pozdrawiam! Wink