www.cegielnia.fora.pl

Oxana

Lampki, znicze, świece…

Ogień, symbol życia
na grobach płonie,
wszędzie widoczne
postacie schylone.

Jakieś mądre zadumą
nad kruchością życia,
dziś karmimy cienie
jutro po nas przyjdą.

Oxana

listopadowy mrok

noc rozsyła posłańców
w śródgwiezdną czerń
żwir pod obcasem chrzęści
w mgielnym ornacie księżyc

przede mną orszak jesienny
okulały koń ze skrzydłami
człapie niemiłosiernie
muzy z nudów ziewają

w tle czerwony widnokrąg
cień za rzekę uciekł
tam gdzie majaczy most
nie ma sensu go szukać

w listopadowym mroku
dusza błądzi w listowiu
dzisiaj pisać nie umiem
z prozy wyjmuję słowa

zdzisław

W listopadowym mroku błądzą dusze -
błądzą też myśli, szukając oparcia
a marzenia przybleczone w oczekiwanie zatapiają się w tęskność.
Taka to pora i taki czas co sączą w serca nostalgię.

Oxana

gorycz

miłość potrafi zgiąć
jak pokorne drzewo
dźwigać na plecach naiwność
ślepe uwielbienie
lizać rany
z kolan podnosić
od wieków się nie zmienia
koronę wkłada
by strącić do piekieł

zdzisław

"miłość potrafi zgiąć..." tylko to jest prawdziwe.

Oxana

Grypa

Miedzy wdechem a wydechem - ona,
oddech szybszy od dusicielki.
Wypieki, oblewające gorąco
mroczy wzrok,
obolały każdy staw i mięsień.

Oddycham, znaczy żyję
wprawdzie nie czyni mnie to zdrową,
przezwyciężam
więc jestem.

Spod skrzydeł wiatru
kradnąc swoje wiersze
chwytam już świeższe powietrze.
Miast leków
na końcu języka słowo.

Oxana

Oxana

W zadumie

W mieszkaniu świąteczne ozdoby,
gałązki świerkowe
z eterycznym zapachem.
Nocny spokój.
Cichy płomień stapia świece.
Jak w zwierciadle
w choinkowej bombce
odbicie
kochanej twarzy.

Tęsknota
rozbłysła łzą.

zdzisław

Każdy potrzebuje zwierciadła w którym mógłby się przejrzeć.
Pewnie dlatego jedna połowa świata rozgląda się za swoją drugą połową.

— Paulo Coelho (ur. 1947)
Na brzegu rzeki Piedry

Oxana

Białe karty

Ranek zimowy, mróz siarczysty
drzewa w białym ornacie,
wszystko wydaje się pewne i czyste
trwa, jakby od zawsze.

A dalej na polach różowe śniegi,
zima na pełnym wypasie,
wodne diamenty oprawne w pejzaż
dzisiaj, lecz nie na zawsze.

Jak śnieg stopniała przelotna chwila
słodka jak lukier, biała
z obłokiem pary gdzieś odpłynęła
fiołki w śniegu schowała.

A wcześniej oddech się pochylał
ogrzewał, duszę rozpalał,
karty bez figur lód oszlifował
zmarzły, gra przerwana.