www.cegielnia.fora.pl

Nefriti

Ona piękna, światłem zalana,
Matka, przyjaciółka, opieka.
Ona cudowna, ona kochana.
Zawsze na dzieci swe czeka.
Gdy dość jej mamy, to uciekamy,
Lecz brak jej tęsknotą przejmuje.
Pokonani uczuciem tym powracamy,
Ona z troską, z uśmiechem przyjmuje.

A kiedy jest ona zagrożona,
Kiedy ją wróg zły atakuje.
Przez nas - swe dzieci, zawsze broniona.
Każde dziecko swą Matkę ratuje.
Kiedyś zadano Jej straszne rany,
Próbowano zamknąć w niewoli, więzieniu,
Lecz wróg przez Jej dzieci pokonany,
Nie zagraża już naszej Matki mieniu.

Bronimy zawsze naszej Mamy,
Przytula nas do piersi swojej.
Ja Cię kocham! My Cię kochamy!
Zawsze wrócę do Matki mojej.

Polsko...

Nefriti

Za siedmioma górami, za siedmioma lasami,
Gdzie krasnoludki widziano czasami,
Żył sobie Jaś i żyła z nim Tosia.
(Którą to z czasem wygryzła Małgosia)
Mieli ogródek wspólny i mały,
Lecz choć nieduży, to jednak wspaniały.
Wyrósł w nim groch, a w grochu dziewczyna,
Która w swej rączce łupinkę małą trzyma,
A w tej łupince siedziała ropuszka,
Co się trzymała w okolicy serduszka.
Rozglądała się ona w swym polu widzenia,
Czy ją czasem Calineczka od niechcenia
Nie goni; Bo jeśli jeszcze tego nie wiecie,
To Calineczka to łajza często jest przecie.
Lecz ich zostawmy, bo właśnie w tej chwili,
Wilk stary bał się, by mu nie zburzyli
Domu jego, gdyż trzy złe świnki,
Które zawsze miały groźne minki,
Dmuchały, chuchały, aż trzęsła się chata.
Kruchej konstrukcji i w drewno bogata.
Na szczęście dla wilka myśliwy pobliski,
Człowieczek otyły i nieco za niski,
Gdy zobaczył co się działo na polanie,
Klepną się po swoim tłuściutkim kolanie.
Spluwę wyciągnął. Celował w świńską mafię.
"Trafię!" - powtarzał wciąż sobie cicho - "Trafię!"
Lecz ponieważ od alkoholu nie stroni
Chybił; Świnki uciekły, a on ich nie dogoni.
Taka mafia to przecież o formę swą dba!
Idzie myśliwy do chatki, a tam wilczek łka.
Dziękuje grubaskowi, obiecuje nagrodę.
"Daj mi bekso flaszkę i iść sobie mogę"
Dał więc i patrzył jak myśliwy ze smakiem,
Popijał dobry trunek, odchodząc zygzakiem.

figlarkaa

Nefriiiitiiiii, brawooooooooooooooo!!! Very Happy

Nefriti

Aśka

Nefriti

Liczyła płatki śniegu,
Padające na ziemie
Oraz ludzi w biegu,
Pędzących przed siebie.
Śnieg podziwiała
Błyszczący i biały.
Cichutko wiec śpiewała:
"Jaki on wspaniały".

A kiedy zapadł zmrok,
Nadjechał Wielki Wóz.
Okna gdzieś o krok
Malował znów Pan Mróz.
Dalej Dziadek Piaskowy
Odwiedzał domy powoli.
Sypał Pył na głowy
Ludziom, nawet wbrew woli.

A Ona obserwowała
Te Zimy wszelkie uroki.
Zdumiona oczkami mrugała,
Widząc jej blaski i mroki.
Tak strasznie się rozmarzyła,
Rozważając wciąż myśli nowe
I Dziadka nie zauważyła,
Jak sypał jej Pył na głowę.

Nefriti

Raz śpiewała donośnym głosem,
Raz nuciła cichutko pod nosem.
W Jej dużych oczach dziwne iskierki
Błyszczały jasno jak fajerwerki.
Oparła brodę na rączce jasnej,
Uśmiech zagościł na buźce krasnej.
Patrzyła długo i podziwiała,
Czasem nawet wierzyć nie chciała.

A w co?
Otóż...

Po Jej szybie Mróz malował,
Czasem do Niej się uśmiechał,
Pięknych wzorów nie żałował,
Ornamentów nie zaniechał.
Szkicował piękne paprocie,
Kwiaty, drzewa i liście.
Błyszczą jak diamentów krocie
I świecą tak oczywiście.
Malował dzieci i sanki
I bałwanka co gdzieś kroczy,
By w zimowe chłodne ranki
Cieszyły znów ludzkie oczy.

I właśnie kończyła się noc,
Mróz kończył obrazków moc.
Jeszcze raz się lekko uśmiechną,
Do Niej za oknem; a potem ziewną.
Następnie wsiadł do mroźnych sanek,
Odjechał w dal. Już nastał ranek.

Nefriti

Siedzimy do siebie plecami,
Choć ręce nasze splecione.
Zajęci własnymi myślami,
mamy swe chwile kradzione.
Do siebie się odwracamy,
W oczy swoje wpatrzeni.
Zastanawiamy się co mamy,
Cicho w siebie wtuleni.

Nefriti

Śnię o kolorach; w tęcze wplecione
Błyszczą i lśnią niczym natchnione.
Ciekawe czy bym w nie otulona,
Byłabym tak samo jak one - natchniona?

Śnię o lasach dzikich, ogromnych.
O ich polanach pięknych, przestronnych.
O szumie liści, gałęzi trzasku
I ich wyglądzie przy slońca brzasku.

Śnię o widoku przepełnionym górami,
Które rzucają cień ponad nami.
Pełne śniegu, jaskiń niezdobytych
I tajemnic nigdy nieodkrytych.

Śnię o morzu, o jego głębinie,
O każdej rzece, co do morza płynie.
O świeżej bryzie, piaszczystej plaży.
Właśnie ten widok dziś mi się marzy.

Śnię o wielkiej, kolorowej łące,
A na niej kwiaty piękne, pachnące.
Na jednym z nich motylek nektar je,
A ja pośród traw i kwiatów śpię.

Nefriti

Przeszła przez pokój, cicho na paluszkach,
By ułożyć się w łóżku na miękkich poduszkach.
Zamknęła oczy, oczekiwała chwilę.
Czuła jak w brzuchu fruwają Jej motyle.
Nagle podszedł On, w policzek pocałował
I innych pocałunków także nie żałował.
Palcami delikatnie dotykał Jej ciało.
Pieścił, gładził i wciąż mu było mało.
Od warg do warg całą Ją całował.
Jedwabistością Jej ciała się wręcz rozkoszował.
Po pieszczotach tych wszystkich, cudownym oczekiwaniu,
Zatopił się w Niej cały, w namiętnym pożądaniu.
A Ona, rozpalona w Niego się wtuliła,
Ku szczytom najwyższym wiodła, prowadziła...
Godziny mijały, Oni tak spleceni
Duszami, ciałami, na zawsze połączeni.