www.cegielnia.fora.pl

Oxana

świtanie w lesie

brzask

srebrzy się kropelkowa mgła
blady świt leniwie
przesącza świetliste smugi
przez dach drzew
sztyletami jasności przebija zieleń

leśna cisza

cukrowana głosami
przebudzonych ptaków
krople rosy na pajęczynach
trzęsą się z zimna
wilgotne rośliny ronią łzy radości
z nowego dnia
czekają na czułość
promienistych palców słońca

stoję nieruchomo

patrzę na las
lecz on nie patrzy na mnie
żyje własnym
intensywnym życiem
śpieszy się
oddycham
eteryczną wonią ziół
drzew
ziemi
odurzona pięknem...

czy jestem intruzem ?

pol

napewno nie przeszkadzasz Oxano, Ty wciąż zachwycasz. Znam uroki świtu w lesie, nad rzeką,na łące. Po ten świt wstaję teraz o 2 w nocy by rozkoszować się tą chwilą. Chłód poranka,mgła,ptasia kapela i zwierzeta wychodzące na żer. Krople rosyi zapach mięty. Warto wstać o 2 w nocy by to przeżyć. Polecam, pozdrawiam

Oxana

Pol, dziękuję. Znam te wszystkie uroki, zapachy. Kocham przyrodę, jestem nią oczarowana i zawsze zachłystuję się jej pięknem. Lubię świt, ten las też ogladałam o 3 rano. Coś wspaniałego...tylko jak to bogactwo opisać ? Może Ty to uczynisz w swoim wierszu ?

Oxana

ulotność szczęścia

tam
skąd
odleciały jaskółki
pachniało
chlebem
lawendą
tobą

niewdzięczne ptaki
odfrunęły
z twoim zapachem

duch domu
zapadł w letarg
klepsydra
zatrzymała piasek

Aśka

Oxano! Jak to bogactwo opisać? Właśnie to zrobiłaś! Jak czytałam twój wiersz, zdawało mi się, że jestem w lesie... Oddziałowuje na zmysły. Cudowny! Ja też lubię świt i też często nie śpię o 3, 4 rano. Cisza, spokój, świeże powietrze, śpiew ptaków... Żyć nie umierać! Las też mam pod bokiem, ale nie odważyłam się jeszcze pójść o tej porze sama do lasu, tak jak pol. Podziwiam was za pisanie i za odwagę.

figlarkaa

Ach, Oxanko, Kokietko!

Chyba w końcu uwierzyłaś nam, że jesteś prawdziwą mistrzynią w kreowaniu nastroju.

Piękne, niepowtarzalne są te Twoje strofy!!! Very Happy

pol

Asiu, więc może wybierzemy się razem
zanurzymy się w zachwyt zieleni
zasłuchamy się w leśne śpiewania
poczujemy zapach jeleni
zachwycimy się pięknem świtania
Mgła owionie nas romantycznie
pójdź więc ze mną a będzie ślicznie

Oxana

są takie kapliczki...

przedwieczorny czas
spokojne ustronie
szumi stary las
zmurszały płotek

przy żółtych dziewannach
stoi kapliczka
z drewnianą Panną
w koronie z patyczków

Niebieskiej Pannie
małe dzwoneczki leśne
dzwonią błękitną hosannę
uśmiech Jej bolesny

wyciszona modlitwą
powracam nieśpiesznie
w oddali na Anioł Pański biją
dzwony w mieście.

Oxana

Grafomańskie tango

Grafomańskie tango
orkiestra co dzień gra
słowne przytulango
tańczycie Wy i ja.

Zaraz po północy
wena bije w dzwony
płyną czułe strofy
z miłością na tronie.

Bujają w marzeniach,
uczucia, róże, łzy,
cierpień ludzkich cienie,
tęsknoty siwy dym.

Ukrywając w wierszach
samotność, życia ból
peel duszę oczyszcza
wciela się w wiele ról.

Grafomanii szkoła
niewielkim tylko złem
poezja królową
na kontrastowym tłe.

Przecież to zabawa
hazardu prawie smak
graj maestro zaraz
tango grafomana.

Oxana

miód wrześniowej ciszy

pokraśniały jarzębiny
koralową czerwienią
ułamaną gałązkę
podniosłam z ziemi
wspomnieniem
młodości
czasoprzestrzeń
błysła

zjawiłeś się wtedy
wrześniem złocistym
strojąc mnie całą
w rubinowe kiście
szeptałeś że jestem
twoją nimfą leśną
i stało się
sen się ziścił

wniebowzięta cisza
nad nami zawisła
w oczach odbijały się
jarzębiny liście
oniemiałe wrzosy
w fioletowym
zachwycie
zastygły

wspominam pocałunki
z jarzębiny goryczką
dlaczego znikły szybko
jak trafić znowu do miejsc
gdzie dojrzały namiętności grona
w miodzie
wrześniowej ciszy
zatopione