www.cegielnia.fora.pl

Oxana

Coś

Ta to szcześliwa ludzie gadają
w czepku rodzona uśmiech na ustach
wróżki ździebełko urody dały,
lecz jakieś coś ją z tłumu wyróżnia.

Spoglądam w lustro gdzie jest coś owe
przecież to bajka takiego nie ma
Jutro usłyszę znów szepty nowe
z powodu cosia już znikła trema.

Kapituluję jak z cosiem walczyć
z magicznym genem ojca czy matki.
Może naprawdę jest z nim do twarzy
podobno jest on marzeniem babskim.

I nikt nie widzi gdy boleść drąży
skryta głęboko w uśmiechów ciągu,
łzy nocy wiedzą, że smutek odżył
bo coś na zewnątrz, ale nie w środku.

Oxana

Kontury ciepła

Snop światła. Półmrok wokół.
Rys, kontur. Myślę o nim.
Dobrze znam każdy szczegół
głos, zgięcie szyi, profil.

Wiem, jak układa dłonie,
jak tuli nocną magią,
jaskółki niepokoju
mimiką czoła zdradza.

Tembr głosu , oczu urok
znajome szyfry spojrzeń,
znaki pojmowane w lot,
skowronki rannych rozmów.

Dobry los? Wciąż ciepło w krąg,
choć gniazdo już bez młodych,
spokoju klosz skrywa dom,
talizman, Duch go broni?

[link widoczny dla zalogowanych]

Aśka

Oxana, świetnie się czyta o "cosiu". Melodyczne i w ogóle - gratuluję wiersza!

Oxana

Gruchanie

Dzisiaj niepoezja
tylko na wesoło
wierszyk o gruchaniu
gołąbeczków w domach.

Poprzez mgłę pamiętam
jak do babci dziadek
mawiał, ma nadobna
cud "duszyczko moja".

Do matki zaś ojciec
"turkaweczko śliczna"
biorąc na kolana
do uszka jej szeptał.

Ciekawi jesteście
jak mąż córkę nazwie
"żmijeczko najsłodsza"
jesteś antyjadem.

Takie dziwne czasem,
wręcz śmieszne słowa
zacni ludzie plotą
gdy miłość w ich głowach.

figlarkaa

Oxana

mój mały świat

otulona w śpiwór ciała
tkwię we wnętrzu swoim
nic fantazji nie zawadza
tętni purpurą krwioobieg

serca pośpieszny zagarek
palcem Pana uruchomiony
odcina kupony z daru
na ścisły okres oddany

w tym przytulnym futerale
mieszkam wyłącznie ja
prywatność wręcz doskonała
intymny kobiecy świat

koczuje w nim sumienie
anioł bywa diabeł też
dobro walczy codziennie
trudną świętość miesza grzech

w marzeń złocistym kuferku
skrywam ciche pragnienia
z radością wracam jednak
w świat realnego piękna

Oxana

Impuls

kawiarniany szum
w witrażu śniadej twarzy
zdziwione
czarne punkty oczu
nie szukał kobiety
niemożliwe
nie teraz

czując wzrok
nerwowo poprawiła
niesforne
zaplątane w tajemnicę włosy
spod rzęs spłynęło
uśpione w błękicie
spojrzenie

czekał
w pół drogi...

Oxana

wiersz dedykuję wszystkim piszącym na forum cegielni

Poetom

Im zwyczajność niepisana
stale żądni podniet, wrażeń
chcąc ozdobić wenie pałac
most budują z słów miraży.

Tylko czy im ktoś uwierzy,
że opalem błyszczy kamień?
Rozgwieżdżona noc poezji
sanktuarium strof zostanie.

Jak dopada ich tęsknota
korytarzem błądzi duszy,
gdy namiętność, miłość spotka
kwiaty wiedną w zmysłów bluszczu.

Podsłuchana pieśń przyrody
brzmi w muzycznym wiersza rytmie
kontakt jej nadprzyrodzony
z przyśpieszonym serca biciem.

W pożądaniu orgii słownych,
snów podszeptów, muz pochodni
białe niewolnice stronic
czarodzieje piór zapłodnią.

Oxana

Elixir vitae (czerwona nalewka)

od wieków wędrowali
po zaklętych rewirach magii
w nadziei, że odnajdą
lapis philosophorum
wierzyli, że dzięki niemu
uda się zmienić
metale nieszlachetne w szlachetne
poświęcali życie
na buszowanie
w jaju filozoficznym
jak dotąd
bez skutku

ja, lichy alchemik
(chałupnik utopista)
w pędzie za nie wiem czym
marzę o cudzie zmiany ludzi
nieszlachetnych w szlachetnych
i zdobyciu eliksiru życia
dla tych najszlachetniejszych
by stali się
nieśmiertelni...

lapis philosophorum - kamień filizoficzny

Oxana

nie napiszę dziś nic...

"Smutek jest drzewem, a jego owocami łzy" -Ioannis Filimon

bywają takie dni
gdy słów bezpańskie psy
na oślep pędzą dziką sforą

nieważne wtedy gdzie
rozbiegną się we mgle
manowcem myśli po bezdrożu

na złotą nawet smycz
wiersz nie uchwyci ich
w misterną siatkę koronkową

to smutek ból psiamać
nie daje wierszom grać
jak hycel łowi piękne słowa

każda łza uczy nas jakieś prawdy...