www.cegielnia.fora.pl

Oxana

Nadchodzą Mikołajki, cieszmy się nimi jak dzieci...

skarpetka

naiwnie jak małe dziecko
powieś nadziei skarpetkę
Mikołaj prezent wsunie
daruje optymizm humor

dopóki masz duszę dziecka
czytasz życia bajeczką
zachwycasz się każdą chwilą
z radosną na twarzy miną

gdy stracisz dziecko w sobie
to jakbyś zamknął ogród
z muzyką, rajskimi ptakami
na gołą ziemię spadając

zostaw wieczorem skarpetkę
Mikołaj się uśmiechnie
raduj się jak ktoś mały
on widzi świat doskonalej

Oxana

Niemal metafizycznie...

Dlaczego pan, patrzy niemal metafizycznie
na włosy moje, jakby były anielskimi nićmi
haftu, na obrazie pańskich pragnień.

I wzrokiem niepokoi, silnym jak wiatr halny
rozpędzonym po stepie myśli bezkarnie
źdźbła stęsknionych marzeń unosząc.

A oczy ukrywają pozorne niedorzeczności
żywą prawdą płoną, błyszczą jak okna nocą
melancholią głodnych niespełnień.

Są we mnie, w odbiciu czarnych źrenic płynę
łez naiwną radością , nadziei bezpowrotną
rzeką, by w pańskim morzu utonąć.

Aśka

W każdym znas jest coś z dziecka.

Oxana

Mam dość (szarości)

Kiedy wszystko wokół szare
ranek przypomina zmierzch
ospali ludzie, nie ci sami
wtedy marzę, by spadł śnieg.

Rozświetli iskrą bure myśli,
świat w świeżość przyodzieje,
łabędzie białe może wyśnić
jaśniejszą błyśnie nadzieją.

Pogodniejszy wtedy wstajesz,
gdy powita biały ranek
zerkniesz w okno, a tuż za nim
drzewa w puch powystrajane.

Tymczasem brud, ponury mrok
w tonacji wszystko szaroburej
blask utraciły włosy, wzrok
fantazji wierszom też brakuje.

Petycję do aniołów składam
tych, co armatki mają śnieżne
zmieńcie nam scenerię w białą
bez niej urok stracą święta.

Oxana

nowe buty

"Cierpienie wymaga więcej odwagi niż śmierć."-Napolon I

od ilu godzin
siedzi na kanapie
nie wie
podciągnęła kolana pod brodę
w butach
w szaliku
nienaturalnie skurczona
(zadziwiajace
jak mało miejsca zajmuje
zmartwiony człowiek)
nie, nie myśli
patrzy w jeden punkt
jak zdrewniały świątek
ma w oczach biały kitel
słyszy jedno " ma pani..."
łzy skamieniały w oku
płaczą tylko ściany
głupie, to bezsens
przecież wczoraj kupiła nowe buty...
góry już nie przeniesie
Boże, co za makabryczny żart
nie wierzę
zabierz ten ból
za co
ja

Arkadia

Twój smutek ze swoim splatam,
By odjąć Ci ciężaru połowę,
Żal lżejszy się wydaje
Poprzez zwykłą rozmowę .

Może bólu całego nie wezmę,
Lecz chcę bardzo by stał się mniejszy,
Mam nadzieję .A te buty nowe
Niech Cię niosą do nowych wierszy.

Oxana

To tylko wiersz, miła Arkadio, ale wśród nas jest tylu ludzi przeżywających tragedię, choroby będące wyrokiem. Wyobrażam sobie co czują. My cieszymy się z nadchodzących świąt, a oni ... Sad

Arkadia

Jak to dobrze , że to tylko wiersz! Och Oxano miła , kamień mi zdjęłaś z serca.Wiem , jak to boli. Niedawno straciłam sąsiadkę , bliską przyjaciółkę z gadulca .Co prawda ,byłyśmy blisko siebie ,"przez płot",ale na gadulcu lepiej się mówi ,niż prosto w oczy .Nie widać łez ,wiesz?Tyle w tym dobrego ,że już nie cierpi, a mąż dasobie radę . Już sobie dał radę, jeśli wiesz co mam na myśli. Pozdrawiam Cię i życzę zdrowia.

Arkadia

Jeszcze ja .
A dzieci ?Co one winne,że Bóg zabiera je rodzicom?No pomyśl Oxano,o tych dzieciach w hospicjach?Co muszą czuć te matki , one przecież wiedzą......

Aśka

Oxana - zimę i śnieg a szarość wyobrażam sobie DOKŁADNIE tak jak opisałaś w "Mam dość szarości" Mamy wspólne myśli : ))