www.cegielnia.fora.pl

marco

ilekroć brała książkę do reki ..
wspomnienia wracały jak sen
kochała wciąż
z czasem uczuciu juz przestała opierać się ...
żyła swoim życiem

czytając powieść ....kolejna już ...
na drodze życia ....czasem mijając sie ...
ona ..i on

spojrzenie takie ....nieciekawe
jakże się zmienił ....jak posiwiał mu włos

i on ......
ona...wciąż jest jak dawniej ......jest cudowna wciąż ...
dojrzała wprawdzie ...przybyło trosk

czytała kolejna powieść.....
ostatnia karata....
niedosyt ....złość..
ze już nie mina się po drodze gdzieś ....

ona.....
spokojna jest ..?
żyje ..jak całodzien .....
jednak gdy książkę do reki bierze
powraca oczu blask
inni sa wielce zdziwieni....
fabula tak ja ruszyła już..
treść ...

inni nie znają wspomnień ....
do niej wracają
budząc ze snu ...

marco

zdzisław

litościwie patrząc - nie pisz bez sensu ... marco

Aśka

zdzisław

On nie przeczytał tego wiersza chyba, wybacz mu Wink

zdzisław

Wybaczam - Asiu. Jestem wspaniałomyślny

zdzisław

Ale drapieżny na głupotę...

marco

Oxana

Tam

Chcę być z tobą
między planetami,
z różą wpiętą w warkocz
szalonej komety.

Odnajdując światło,
rozpalić naszą gwiazdę,
wabiącą migotem
między pyłkami.

I modlić się chcę
na różańcu Wszechświata
o szczęście, co tylko
drobnymi perłami.

Na ziemi przelotem,
a tam, niewidzialni
za różową firanką
wiecznymi kochankami.

Oxana

Pożegnanie z latem

Na brzegu widać siedzącą kobietę,
Zmrok nad jeziorem, wokół pusto.
Jej rzęsy kładą na twarzy cienie
z każdą sekundą coraz dłuższe.

Już dzień się przeżył, słońce blaknie.
Puchy dmuchawca w świat lecące,
jak zagubione, małe latawce,
dezerterzy, co milczkiem umknęli łące.

Nad taflą wody chłodne powietrze,
lilaróżowe z błękitną mgiełką,
a ponad nim wieczorne misterium,
to pożegnanie słońca z sierpniem.

Czas zaczajony w gęstych szuwarach
ogląda spektakl, urzeczony zwleka.
Odejście lata nieodwracalne,
nie tęsknij więc za nim kobieto.

Wprawdzie to czas sumuje lata,
są jego miarą i wspomnieniem,
lecz dobre chwile zatrzymaj sama
bądź komuś wiosną, latem, jesienią.

Oxana

Czekając na złotą jesień

Czas pędzi, znów w kuchni pachnie
suszony majeranek, winne grona
w omszałym fiolecie, nasiona się sypią
na pajęczyny w ogrodach.

Po nocnym mroku, tiulowe welony
białą damę udają na trawie,
cisza w mokrych, okradzionych polach
niewidoczne sieci rozstawia.

I jakiś smętek toczy wnętrze,
podpowiada wrześniową balladę,
z bezładnych myśli rozwianych na wietrze
nakazuje wiersze poskładać.

Być może sprawił to mroczny dzień,
albo deszczowe warkocze na szybach,
chcę przez nie dostrzec więcej niż jesień
optymistyczną wizję na przyszłość.